* Η εκτεταμένη μελέτη αμφισβητεί την κοινή λογική και την προκατάληψη των "αντι-δρομέων"

Ο καθηγητής Paul Williams δεν συνηθίζει να κάνει έρευνες όπως οι περισσότεροι συνάδελφοι του, με τυχαία δείγματα και ελεγχόμενες πρακτικές που συνήθως καταλήγουν μόνο σε αυτά που θέλουν να καταλήξουν. Αυτές οι έρευνες δυστυχώς είναι και αυτές που βγάζουν πρωτοσέλιδα, αλλά ο Williams έχει την δική του προσέγγιση σε ότι αφορά ειδικά τους δρομείς.

Η δουλειά του ξεχωρίζει γιατί συλλέγει δεδομένα απευθείας από δρομείς και όταν λέμε "δεδομένα" εννοούμε τεράστιο όγκο δεδομένων και κάπως έτσι άλλωστε ίδρυσε και τον "Εθνική Μελέτη Υγειας Δρομέων" στο περιοδικό Runner's World το 1991. Κάθε χρόνο ο Williams επεξεργάζεται πάρα πολλά από τα δεδομένα που συλλέγει και έτσι μας λέει περισσότερα για το τρέξιμο και τους δρομείς, απ' ότι ξέρουν και οι ίδιοι οι δρομείς για τα χιλιόμετρα τους.

Αυτή την εβδομάδα δημοσίευσε την τελευταία του εργασία με τίτλο "Συχνότητα οστεοαρθρίτιδας και αρθροπλαστική ισχίου" ανάμεσα σε ένα δείγμα 74.752 (!) δρομέων (που μελέτησε για 7 χρόνια) και 14.625 (!) βαδιστών (που μελέτησε για 6 χρόνια)

Το πρώτο μεγάλο συμπέρασμα ήταν πως οι δρομείς παρουσίασαν τις μισές πιθανότητες οστεοαρθριτιδας και αρθροπλαστικής ισχίου σε σχέση με τους βαδιστές. Αυτό ουσιαστικά είναι αντίθετο με ότι θεωρούνταν πιθανό ως τώρα βάση της "κοινής λογικής" ή μάλλον της προκατάληψης των ανθρώπων που για κάποιο λόγο δεν τους αρέσει το τρέξιμο. Ο Williams λέει πως το τρέξιμο μειώνει το δείκτη μάζας σώματος περισσότερο απ'οτι το περπάτημα, ουσιαστικά μειώνει το σωματικό βάρος και αυτός είναι ο βασικός λόγος που τα οστά επιβαρύνονται λιγότερο και αποφεύγεται η αρθρίτιδα.

Κατόπιν ενδιαφέρον είχε και η ανάλυση με βάση τα χιλιόμετρα που έτρεχαν οι δρομείς εβδομαδιαίως. Τους κατέταξε σε 4 διαφορετικά γκρουπ "κάτω από 12χλμ", "12-22χλμ", "22-34χλμ" και "34+χλμ". Θεώρησε σαν σημείο αναφοράς το πρώτο γκρουπ και κατόπιν μελετώντας τα υπόλοιπα βρήκε πως τα υπόλοιπα είχαν 15-18% λιγότερες πιθανότητες οστεοαρθρίτιδας και 35-50% λιγότερη συχνότητα αρθροπλαστικήw ισχίου. Το συμπέρασμα είναι απλό ... όσο περισσότερα χιλιόμετρα τρέχουμε τόσο λιγότερες πιθανότητες οστεοαρθρίτιδας έχουμε. Τι κι αν μας φοβερίζουν για το αντίθετο...

Υπήρχε όμως και τρίτο εύρημα έκπληξη. Οι επιπλέον ώρες γυμναστικής (εκτός τρεξίματος) αύξαναν τις τη συχνότητα οστεοαρθρίτιδας και αρθροπλαστικής ισχίου, όπου το τρέξιμο ουσιαστικά τις μείωνε. Αυτό μάλλον φαίνεται να επιβεβαιώνει την υπόθεση πως το ανθρωπινό σώμα είναι κατασκευασμένο να κινείται προς τα μπροστά (όπως με το τρέξιμο ή το περπάτημα) και όχι να κάνει άλλες κινήσεις καταπόνησης (απότομες ή όχι) που συμπεριλαμβάνονται σε άλλα αθλήματα και αθλοπαιδίες.

Γενικό συμπέρασμα. Το τρέξιμο μειώνει τον κίνδυνο οστεοαρθρίτιδας, ενώ οι περισσότερες άλλες φυσικές δραστηρίοτητες τον αυξάνουν!