.

You don't know Bo

Υπάρχει ο Τζαμπάρ, ο Μπέιμπ Ρουθ, ο Μάνινγκ, ο Γκρέτσκι, ο Πελέ, ο Μέσι, ο Ρονάλντο ή ο Μπολτ. Αθλητές που κυριαρχούν στο άθλημα τους. Που διεκδικούν τον τίτλο του "καλύτερου παίκτη" και ενδεχομένως να τον κέρδιζαν.

Υπάρχει ο μπασκετμπολίστας-φαινόμενο ΛεΜπρόν Τζέιμς, ο Τζόρνταν που έπαιξε επαγγελματικά και μπάσκετ και μπέιζμπολ,  ο Σκοτ Μπαρέλ (ο μοναδικός αθλητής που έγινε ντραφτ στον πρώτο γύρο τόσο του ΝΒΑ, όσο και το MLB) και τόσοι άλλοι που έκαναν συμβόλαια παίζοντας διαφορετικά σπορ.

Και υπάρχει και ο Μπο Τζάκσον. Το τελειότερο πακέτο φυσικών προσόντων που εμφανίστηκε ποτέ. Ένας εξωπραγματικός αθλητής, πανέξυπνος, τόσο δυνατός και ταυτόχρονα τόσο γρήγορος, που κατάφερε να αφήσει εποχή τόσο στο μπέιζμπολ, όσο και στο φούτμπολ. Τ-α-υ-τ-ό-χ-ρ-ο-ν-α. Το χειμώνα ήταν ο καλύτερος running back (σ.σ αυτός που παίρνει τη μπάλα και τρέχει) του NFL και το καλοκαίρι έπαιρνε το ρόπαλο του και έστελνε τη μπάλα έξω από τα γήπεδα.

"Τρέχω σαν ελάφι. Έχω εκπληκτικό συντονισμό ματιού-χεριού και ένα χέρι σαν κανόνι. Ήταν σίγουρο ότι θα είμαι καλός σε κάτι..."



 εξηγεί ο ίδιος με μια ταπεινότητα και μετριοφροσύνη. Μόνο που δεν ήταν "απλά καλός σε κάτι". Ήταν το συνηθισμένο πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες. Ο άνθρωπος που έκανε κάθε μέρα, κάτι που ο κόσμος δεν είχε ξαναδεί ως τότε. Μέχρι να χαθεί οριστικά από το προσκήνιο, πέφτοντας θύμα της ίδιας του σωματοδομής. Ήταν τόσο δυνατός, που υπέστη έναν τραυματισμό που δεν έχει εμφανιστεί ποτέ ως τώρα. Αλλά, είπαμε... Μιλάμε για τον Μπο Τζάκσον, όχι για όποιον και όποιον.

Ο υπερήρωας της διπλανής πόρτας

Γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια μικρή πόλη, το Μπέσεμερ της Αλαμπάμα, το 8ο από τα δέκα παιδιά μιας οικογένειας χωρίς πατέρα. Ήταν ένα παιδί ντροπαλό, κλειστό, με πρόβλημα τραυλισμού. Και επιθετικό. Αντιδρούσε στα πειράγματα των συμμαθητών του με θυμό και δεν άργησε να γίνει ο νταής της γειτονιάς.

"Άρχισα να παλεύω συνέχεια" εξηγεί. Κι όχι μόνο τα χέρια. "Ήμουν διάσημος για την ικανότητα μου στον πετροπόλεμο. Το πρόβλημα για τους άλλους είναι ότι σε ένα σημείο κουραζόντουσαν, ενώ εγώ μπορούσα να πετάω μήλα και πέτρες όλη μέρα. Κάποιοι αναρωτιούνται πως πετάω τέτοιες μπαλιές στο μπέιζμπολ. Δεν ξέρουν ότι προπονούμε στο να πετάω πράγματα από 8-9 χρονών" εξιστορεί ο Τζάκσον, ο οποίος είχε εντυπωσιακή σωματοδομή. Σε τέτοιο βαθμό που ο προπονητής μπέιζμπολ της γυμνασιακής ομάδας όταν τον είδε, νόμιζε ότι ήταν ο καλογυμνασμένος επιστάτης.

Δεν πέρασε πολύς καιρός για να γίνει διάσημος. Μεγαλώνοντας πριν την εποχή της καλωδιακής τηλεόρασης και του ίντερνετ, στις αρχές του '80 έγινε ο πρωταγωνιστής αστικών μύθων. Σε ολόκληρη την πολιτεία κυκλοφορούσαν ιστορίες για τα κατορθώματα του, τα οποία αγγίζουν τη γραμμή της υπερβολής, αλλά δεν ξεπερνούν τα σύνορα της φαντασίας.

Έλεγαν για το άλμα του πάνω από έναν σταματημένο σκαραβαίο. Για το γεγονός ότι κάρφωνε από το δημοτικό. Ή ότι είχε σκοτώσει γουρούνια με πέτρες. Άλλοι, ότι στην προσπάθεια του να ξεφύγει από μια σκανταλιά πήδηξε πάνω από ένα ρέμα 12 μέτρων. Και στη συνέχεια ήρθαν οι αθλητικές επιδόσεις. Έκανε ρεκόρ στην πολιτεια της Αλαμπάμα στον στίβο (τριπλούν, άλμα εις ύψος και τριπλούν), ήταν μια ομάδα μόνος του στο φούτμπολ και έκανε τους σκάουτερ των επαγγελματικών ομάδων του μπέιζμπολ να χάσουν τον ύπνο τους.

Αυτός ήταν ο Μπο. Ένας σούπερ-ήρωας της διπλανής πόρτας. Ένας αθλητής που σε ανάγκαζε κάθε λίγο και λιγάκι να ξύσεις το κεφάλι σου και να αναρωτηθείς αν όντως είδες καλά. Να κάνει πράγματα που μέχρι πρότινως έμοιαζαν ανθρωπίνως αδύνατα. Κάπως έτσι γεννήθηκε ο μύθος του Τζάκσον, με το πέπλο του "bigger than life" να τυλίγεται γύρω του.

Κολέγιο αντί για Γιάνκις

Όταν ήρθαν οι Γιάνκις να τον δουν να παίζει στο γυμνάσιο μπήκε στο κλουβί της προπόνησης (σ.σ εκεί όπου οι παίκτες βελτιώνονται στο πως θα χτυπήσουν τη μπάλα με το μπαστούνι) και την πρώτη μπαλιά που του πέταξε ο προπονητής του, την χτύπησε τόσο δυνατά, που αυτή στη συνέχεια προσέκρουσε στα κάγκελα του κλουβιού και το κατεδάφισε.

"Νομίζω ότι είδα αρκετά" είπε ο σκάουτερ της Νέας Υόρκης, μπήκε στο αυτοκίνητο του και έφυγε. Λίγες ημέρες αργότερα οι Γιάνκις του πρόσφεραν 250.000 για συμβόλαιο τον πρώτο χρόνο. Ο Τζάκσον αρνήθηκε, επειδή ήθελε να γίνει το πρώτο μέλος από την οικογένεια του που θα πήγαινε στο κολέγιο.

Bo over the top

Δέχτηκε ασφυκτικές πιέσεις για να παίξει στα μεγαλύτερα κολέγια της Αμερικής, αν και στην πραγματικότητα η κούρσα ήταν μεταξύ του Αλαμπάμα Στέιτ και του Όμπερν. Ενός Γολιάθ και ενός Δαυίδ. Δύο σχολείων που χωρίζονται από άσβεστο μίσος και μια μεγάλη κόντρα: το ετήσιο παιχνίδι μεταξύ τους, το ξακουστό "Iron Ball".

Ο Τζάκσον προτίμησε τον Δαυίδ (Όμπερν) και δεν χρειάστηκε πολύ, για να αλλάξει τη μοίρα αυτών των αγώνων. Στο πρώτο του ματς απέναντι στο Αλαμπάμα (το οποίο κέρδιζε ανελλιπώς για εννιά συνεχόμενα χρόνια ως τότε) πρωταγωνίστησε σε μια από τις πιο ιστορικές στιγμές του κολεγιακού φούτμπολ, μια φάση που έμεινε στην ιστορία ως "Bo went over the top". Για αυτό το παιχνίδι είπαν ότι "είναι από αυτά που ένας άνθρωπος τα βλέπει μια μόνο φορά στη ζωή του" και ότι ο Μπο "χάρισε στο Όμπερν την μεγαλύτερη στιγμή του κολεγίου".

Τι έκανε; Αυτό...

Παροτι ο προπονητής του, Πατ Ντάι, παραδεχόταν ότι "δεν μπορούσες να τον προπονήσεις" και το "μαντρόσκυλο" του, ο κακός Μπαντ Τσέισι συνεχώς του γρύλιζε, ο Τζάκσον δεν ήταν από τους παίκτες που σκιζόντουσαν στην προπόνηση, ή περνούσε τα μεσημέρια του στην αίθουσα με τα βάρη. Για την ακρίβεια θεωρούσε ότι όλα αυτά δεν του χρειαζόντουσαν. Και αυτή ήταν η αλήθεια. Τα τρία χρόνια που πέρασε στο Όμπερν έσπασε κοντέρ, ρεκόρ και όλα τα προγνωστικά, κερδίζοντας τον τίτλο του "παίκτης της χρονιάς", το "Heisman Trophy". Όλα αυτά παίζοντας παράλληλα και μπέιζμπολ στην ομάδα του κολεγίου!

Ο κόσμος ανυπομονούσε να μάθει ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα του. Που θα αποφάσιζε να αφοσιωθεί. Αποδείχτηκε τελικά ότι το φούτμπολ ήταν η πρώτη του επιλογή, καθότι προοριζόταν για το Νο1 ντραφτ την επόμενη σεζόν. Όπως κι έγινε...

Απλά δεν πήγε

Η Τάμπα Μπέι τον επέλεξε πρώτο. Ο Μπο Τζάκσον θα γινόταν ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης στο NFL. Αν υπέγραφε. Πριν τελειώσει από το κολέγιο είχε πάρει διαβεβαιώσεις από τους ανθρώπους της ομάδας, ότι θα μπορούσε να ταξιδέψει με το τζετ του ιδιοκτήτη τους για να μιλήσει με τη διοίκηση και τον προπονητή. Οταν γύρισε, όμως, έμαθε ότι τελικά η Τάμπα Μπέι δεν είχε το δικαίωμα να το κάνει, με αποτέλεσμα να τιμωρηθεί από το NCAA και να χάσει την τελευταία του χρονιά ως παίκτης του μπέιζμπολ και μαζί τις όποιες ελπίδες για ένα υψηλό πλασάρισμα.

Θύμωσε τόσο πολύ που προειδοποίησε τους ανθρώπους της Τάμπα Μπέι να μην τον επιλέξουν στο ντραφτ γιατί θα χάσουν το πικ τους. Θεωρούσε ότι το έκαναν επίτηδες για να τιμωρηθεί και να χαντακωθούν οι ελπιδες του για ένα καλό πλασάρισμα στο ντραφτ του μπέιζμπολ.

Τελικά έκαναν του κεφαλιού τους, τον διάλεξαν στο Νο1 και ο άνθρωπος που θα γινόταν ο καλύτερος running back όλων των εποχών, απλά αποφάσισε να μην πάει να παίξει.

Στέλνοντας τη μπάλα στην κερκίδα

Την ίδια εποχή διεξαγόταν και το ντραφτ του μπέιζμπολ, στο οποίο όμως κανείς δεν ήθελε να ασχοληθεί με τον παίκτη του φούτμπολ που δεν θα υπέγραφε στην Τάμπα Μπέι. Κανείς εκτός από τους Κάνσας Σίτι Ρόγιαλς, που τον επέλεξαν με μικρό ρίσκο στον 4ο γύρο. Δεν θα καταστρεφόταν κι ο κόσμος, αν χαράμιζαν ένα τέτοιο πικ.

Και κάπως έτσι ο Μπο Τζάκσον κατέληξε στο Μέμφις, στα "δεύτερα" των Ρόγιαλς, κάνοντας από την αρχή αυτό που ήξερε: να αφήνει τον κόσμο με ανοιχτό το στόμα. Αμέσως μετά την παρουσίαση του βγήκε για μερικές μπαλιές στο γήπεδο. Την πρώτη που πέτυχε την έστειλε στο στέμμα που κοσμεί το φωτεινό ταμπλό του γηπέδου, αναγκάζοντας τον γκουρού του αθλήματος, Μπακ Ο'Νιλ να πει: "Όλα μου τα χρόνια έχω ακούσει αυτόν τον ήχο από μπαστούνι τρεις φορές: μια από τον Μπέιμπ Ρουθ, μια από τον Τζον Γκίμπσον και μια σήμερα".

Μετά το "αγροτικό" του στο Μέμφις επέστρεψε στους Ρόγιαλς και μάλιστα με θεαματικό τρόπο. Εκανε το ντεμπούτο του απέναντι στον διάσημο πίτσερ Στιβ Κάρλτον. Άφησε τις δύο πρώτες να περάσουν και έστειλε την τρίτη στην κερκίδα. Κυριολεκτικά. Σ-τ-η-ν  κ-ε-ρ-κ-ί-δ-α.

Είχε για χόμπι το... φούτμπολ

Το καλοκαίρι οι Λ.Α Ράιντερς και ο ιδιόρυθμος Αλ Ντέιβις αποφάσισαν να ρίξουν τη ζαριά. Επικοινώνησαν ξανά με τον Τζάκσον και του ζήτησαν να παίξει φούτμπολ. Ο Μπο δεν είχε πρόβλημα να παίξει, αρκεί η ομάδα που θα τον πλησίαζε να μην ήταν η Τάμπα Μπέι. Τελικά επιλέχτηκε ξανά στον 7ο γύρο και αποφάσισε να ακολουθήσει διπλή αθλητική ιδιότητα.

Στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε τόνισε ότι "ότι γίνεται μετά τη σεζον του μπέιζμπολ για μένα είναι ένα χόμπι. Σαν το κυνήγι και το ψάρεμα. Ε, λοιπόν, σκέφτομαι να ξεκινήσω ένα άλλο χόμπι: το φούτμπολ".

Κι όμως. Ο Μπο Τζάκσον τα καλοκαίρια έπαιζε μπέιζμπολ και τον χειμώνα φούτμπολ. Χωρίς προετοιμασία. Χωρίς τίποτα. Απλά έμπαινε και έπαιζε. Έπαιζε; Διόρθωση: κυριαρχούσε.

Χαρακτηριστικό το παιχνίδι με τους Σίχοκς, όταν προσπέρασε όλη την ομάδα και χάθηκε σε ένα τούνελ! Ε;

Στο μπέιζμπολ αν και ποτέ δεν είχε πολύ υψηλό ποσοστό χτυπήματος, ήταν γνωστός για τα homeruns. Αν πετύχαινε τη μπάλα, την ξεφλούδιζε. Και παράλληλα γέμιζε τα βίντεο με τα high-lights είτε με τις καλές του στιγμές (απίθανες μπαλιές, εξωπαγματικές επεμβάσεις), είτε με τις κακές, όταν δηλαδή έκανε strike-out και έσπαγε το ρόπαλο του μπέιζμπολ στο κεφάλι του.

Ο Μπο Τζάκσον περπατάει στον αέρα

Ο Μπο Τζάκσον σπάει το ρόπαλο

Ο Μπο Τζάκσον βγάλει την τέλεια μπαλιά

*Με αυτή τη μπαλιά έβγαλε εκτός τον Μάικ Γκαλιέγο, ο οποίος μετά έλεγε:"δεν γίνεται, δεν μπορεί να συνέβη. Υποτίθεται ότι αυτό δεν μπορεί να το κάνει κανείς".

Bo knows

Η κορύφωση της καριέρας του στο μπέιζμπολ ήταν όταν κλήθηκε στο αντίστοιχο all-star game. Ήταν μάλιστα ο πρώτος που θα έπαιρνε το ρόπαλο. Η κατάληξη γνωστή: χτυπάει τη μπάλα και αυτή καταλήγει εκτός γηπέδου. Το "όου" του προέδρου των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν αυθόρμητα καλύπτει τον σχολιαστεί που λέει: "Ο Μπο Τζάκσον λέει γεια σας".

Και μετά διαφημίσεις. Η πρώτη που παίζει είναι της ΝΙΚΕ και δείχνει τον Τζάκσον να παίζει φούτμπολ. Και μπέιζμπολ. Να καρφώνει σε μια μπασκέτα και τον Τζόρνταν να λέει "Bo Knows". Να παίζει χόκεϊ, να τρέχει, να σηκώνει βάρη, να κρατάει ρακέτα του τένις, ακόμη και ηλεκτρική κιθάρα.

Η ΝΙΚΕ, που είχε ξεκινήσει με τον Μάικλ Τζόρνταν το branding αθλητών, είχε βρει στο πρόσωπο του Μπο Τζάκσον τον ιδανικό αθλητή για τη σειρά cross-training, αθλητικών δηλαδή παντός καιρού και για όλα τα σπορ. Ακολουθεί πανδαιμόνιο. Ρούχα με τη φράση "another day, another hobby", παπούτσια, ηλεκτρονικά παιχνίδια (όπως το Tecmo bo), ακόμη και σειρά κινουμένων σχεδίων. Ο Τζάκσον είχε γίνει μέρος του αμερικάνικου αθλητισμού, μέρος της ποπ κουλτούρας.

Οι πωλήσεις των παπουτσιών αυξήθηκαν κατά 1.000% και η ΝΙΚΕ που ήταν ως τότε πίσω από τη Reebok σκαρφάλωσε στην κορυφή. Να, που ο Μπο ήξερε.

Ο Τζάκσον συνέπεσε στην εποχή του αθλητικού "big bang", της καλωδιακής τηλεόρασης. Μέχρι τότε ο κόσμος άκουγε για μεγάλους αθλητές, αλλά ξαφνικά άρχισε να τους (τον) βλέπει. Χειμώνα-καλοκαίρι. Πολύ πριν την εποχή του ντόπινγκ, που ίσως να έβαζε δίπλα από το όνομα του πολλά ερωτηματικά. Γίνεται να υπάρχει τέτοιος αθλητής; Κι όμως γίνεται.

Για τον Τζάκσον δεν υπήρχε η παραμικρή υποψία για θέματα ντόπινγκ. Ήταν εξάλλου ένας αθλητής που ξεχώριζε σωματικά από το δημοτικό, ένας παίκτης που δεν έκανε ποτέ βάρη. Απίστευτος.

Αυτό δεν μπορεί να συμβεί

Το 1991 κατά τη διάρκεια των πλέι-οφς ο Μπο Τζακσον παίρνει τη μπάλα και ετοιμάζεται για μια από τις καθιερωμένες κούρσες του. Θα μπορούσε να βγει πλάγια, αλλά δεν ήθελε να το κάνει. Είδε τη γραμμή και έτρεξε προς αυτή. Ο αμυντικός κατάφερε να του πιάσει τα δύο πόδια. Ήταν ένα φυσιολογικό τάκλιν. Μόνο που ο Τζάκσον δεν είναι ένας φυσιολογικός αθλητής.

Έχει τόσο δυνατά πόδια, που όταν ο αμυντικός σταμάτησε την κίνηση στο ένα πόδι του, το άλλο βγήκε έξω από το γοφό του. Στην τηλεόραση δεν φάνηκε τίποτα. Μόνο ο ίδιος κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά. Έκανε μια στροφή και το έβαλε πάλι στη θέση του. Όταν σηκώθηκε, ομως, ένιωθε μαχαιριές. Έπεσε κάτω και μεταφέρθηκε εκτός με το φορείο. Ο Μπο Τζάκσον; Τραυματίστηκε;

(Δείτε το βίντεο στο 4.50')

Όταν είπε στους γιατρούς της ομάδας ότι έφυγε ο γοφός από τη θέση του, δεν τον πίστεψαν. "Μπο, αυτό που λες δεν γίνεται. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να βγάλει το γοφό του και να τον βάλει πίσω" του είπαν. Κι είχαν άδικο.

Έκανε μήνες αποθεραπείας, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Η αιμορραγία του είχε δημιουργήσει πρόβλημα και έτσι η μόνη λύση ήταν η προσθήκη τεχνητού γοφού, κάτι που θα σήμαινε το τέλος της επαγγελματικής του καριέρας.

Ο Μπο Τζάκσον έβαλε τεχνητό γοφό. Αλλά δεν σταμάτησε να παίζει. Για πρώτη φορά στη ζωή του δούλεψε σκληρά στην αίθουσα με τα βάρη και κατάφερε να φτάσει "στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του". Μπορούσε να χτυπήσει τη μπάλα δυνατά, αλλά δεν μπορούσε να τρέξει το ίδιο γρήγορα. Για αυτό και αποφάσισε να ρίξει όλο το βάρος στο μπέιζμπολ.

Επέστρεψε στην ενεργό δράση με τη φανέλα των Σικάγο Ουάιτ Σοξ το 1993. Και όπως συνήθιζε εντυπωσίασε με το... καλημέρα. Πήρε τη θέση του, σήκωσε το ρόπαλο και έστειλε τη μπάλα στην κερκίδα. Ήταν το καλύτερο χτύπημα της καριέρας του, για τον απλούστατο λόγο ότι το αφιέρωσε στη μητέρα μου, που είχε χάσει προ μηνών τη μάχη με τον καρκίνο. Είχε μόλις γίνει ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του επαγγελματικού αθλητισμού με τεχνητό γοφό.

Μετά τον τραυματισμό του, όμως, είχε μόνο εκλάμψεις, όχι συνέπεια. Για αυτό κι αποφάσισε στα 28 του χρόνια να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, να μετακομίσει στο Σικάγο, να σταματήσει να βλέπει σπορ στην τηλεόραση και να αρχίσει την τοξοβολία. Νέα μέρα, νέο χόμπι για τον Μπο Τζάκσον.

Είπαν για αυτόν:

"Υπάρχει το γρήγορος, το γρηγορότερος και υπάρχει και ο Μπο Τζάκσον"

"Είναι από τους ανθρωπους που κάνουν τη διαφορά. Έκανε απίστευτα πράγματα. Έτσι ήταν 24 ώρες το 24ώρο. Και να φανταστείτε εγώ τον έβλεπα μόνο δύο ώρες τη μέρα" - ο προπονητής του στο κολέγιο

"Κάθε μέρα έκανε κάτι που δεν είχες δει μέχρι τότε"



"Δεν του είπα ποτέ τι να κάνει. Απλά του πρότεινα κάποια πράγματα. Για αυτόν όλα ερχόντουσαν φυσικά - ο προπονητής μπέιζμπολ στο γυμνάσιο

"Με τον Μπο όλες οι στιγμές είναι στιγμές που δεν πρέπει να χάσεις"

"Ο Μπο ήταν σαν τους Μπιτλς. Ο κόσμος δεν τον είδε ποτέ να ξεθωριάζει"

"Σαν ο Θεός να τον άγγιξε. Σαν του είπε ότι 'εσύ θα γίνεις σπουδαίος και θα κάνεις τους μεγάλους αθλητές, να μοιάζουν μέτριοι".

"Ήρθε και έφυγε ξαφνικά. Σαν να μη συνέβη ποτέ. Σαν να το ονειρευτήκαμε".

"Γιατί ψάχνουμε ήρωες; Γιατί ψάχνουμε ανθρώπους σαν τον Μπο Τζάκσον; Γιατί είμαστε ατελείς. Ψάχνουμε την τελειότητα και ο Μπο μας δίνει ελπίδα".

Αυτός είναι ο Μπο Τζάκσον. Ο τέλειος αθλητής. Τώρα τον ξέρετε.