Ο διαβήτης στις μέρες μας έχει γίνει μιας ευρέως διαδεδομένη επιδημία, κυρίως λόγω της αύξησης του επιπολασμού του Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 2 (T2DM). Σύμφωνα με τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων στις ΗΠΑ, το 2007, περίπου 24 εκατομμύρια Αμερικάνοι είχαν διαβήτη, με το ένα τέταρτο από αυτούς, περίπου 6 εκατομμύρια, να παραμένει μη διαγνωσμένο.

 Η Αμερικανική Διαβητολογική Εταιρεία το 2011, κατέγραψε αύξηση του ποσοστού των ατόμων που πάσχουν από διαβήτη σε 25.8 εκατομμύρια και τα μη διαγνωσμένα άτομα σε 7 εκατομμύρια. 

  Επί του παρόντος, εκτιμάται ότι περίπου 79 εκατομμύρια κάτοικοι των ΗΠΑ έχουν προδιαβήτη, μια κατάσταση κατά την οποία τα επίπεδα γλυκόζης του αίματος βρίσκονται σε αυξημένα επίπεδα και είναι πάνω από το φυσιολογικά όρια, με συνέπεια να αυξάνεται μελλοντικά ο κίνδυνος ανάπτυξής Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 2.    

                                                               

  Κάποιο άτομο θεωρείται ότι έχει προδιαβήτη, όταν έχει διαγνωστεί με:

i) Τιμή γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (A1C) 5,7% - 6.4%

ii) Διαταραγμένη γλυκόζη νηστείας πλάσματος, τιμή 100-125 mg·dL−1 (5.6-6.9 mmol·L−1 ) και

iii) Μειωμένη ανοχή γλυκόζης, σε τεστ δοκιμασίας ανοχής γλυκόζης 2-h, με τιμή 140-199 mg·dL−1 (7.8-11.0 mmol·L−1).

   Η Αμερικανική Διαβητολογική Εταιρεία (ADA) για τη διάγνωση του Διαβήτη, συνιστά τη μέτρηση της γλυκόζης του αίματος με βάση τα παρακάτω κριτήρια:

i) Τιμή γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (A1c) ≥  6,5%,

ii) Γλυκόζη πλάσματος νηστείας ≥ 126 mg·dL−1 (7.0 mmol·L−1),

iii) 2-h γλυκόζης πλάσματος ≥ 200 mg·dL−1 (11.1 mmol·L−1) κατά τη διάρκεια του τεστ δοκιμασία ανοχής γλυκόζης (κατάποση 75 gr γλυκόζης), και/ή

iv) Κλασικά συμπτώματα υπεργλυκαιμίας όπως, πολυουρία, πολυδιψία, και ανεξήγητη απώλεια βάρους ή κρίση υπεργλυκαιμίας με μια τυχαία τιμή γλυκόζης πλάσματος περί των 200 mg·dL−1 (11.1 mmol·L−1) ή υψηλότερη.

  Μετά τη διάγνωση, πολλά άτομα παραμελούν τις οδηγίες από τους επαγγελματίες υγείας, με συνέπεια μακροπρόθεσμα να αυξάνεται σημαντικά ο κίνδυνος διαφόρων επιπλοκών στην υγεία τους. Ο διαβήτης έχει συσχετιστεί με διάφορες κλινικές καταστάσεις που επηρεάζουν την υγεία και τη συνολική θνησιμότητα. Πιο συγκεκριμένα έχει συσχετιστεί με καρδιακές παθήσεις, εγκεφαλικά επεισόδια, υψηλή αρτηριακή πίεση, τύφλωση, προβλήματα στα νεφρά, νευροπάθειες και ακρωτηριασμούς άκρων.

   Διαπιστώνοντας λοιπόν τις σημαντικές συνέπειες που επιφέρει στην υγεία αυτή η κατάσταση, πρέπει κάθε κλινικά διαγνωσμένο άτομο με Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 2,  να ρυθμίσει τα  υψηλά επίπεδα γλυκόζης, ώστε να τα επαναφέρει στα φυσιολογικά επίπεδα. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με σωστή διατροφή, άσκηση και φαρμακευτική αγωγή.

  Το Αμερικάνικο Κολλέγιο Αθλητιατρικής χρησιμοποιεί σαν κύρια αντιπροσωπευτική έκφραση: “η άσκηση είναι φάρμακο”. Έχει παρατηρηθεί ότι η άσκηση παίζει σημαντικό ρόλο στην πρόληψη και τον έλεγχο της ινσουλινοαντίστασης, προδιαβήτη και  Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 2.  

  Τίθεται όμως το ερώτημα πόσο χρόνο πρέπει να διαθέσει κάποιο άτομο, ώστε να επωμιστεί τα θετικά οφέλη της άσκησης.

   Η άσκηση για να είναι αποτελεσματική πρέπει να γίνεται τακτικά.

   Συνιστάται άσκηση, μεσαίας προς υψηλής έντασης, 30 λεπτά/ημέρα, 5 ημέρες/εβδομάδα, σε άτομα με χαμηλα επίπεδα φυσικής κατάστασης. Ενδεικτικά αναφέρονται κάποιες δραστηριότητες με θετικές προσαρμογές στην υγεία, όπως, το γρήγορο βάδισμα, ο χορός, η κολύμβηση και το διπλό τένις .

   Στα άτομα που έχουν καλύτερη φυσική κατάσταση προτείνεται άσκηση υψηλής έντασης, 20 λεπτά/ημέρα, 3 φορές /εβδομάδα, όπως τρέξιμο και ομαδικά αθλήματα.

  Για μεγαλύτερα οφέλη στην υγεία, προτείνεται σε συνδυασμό με τα παραπάνω, η ένταξη ενός προγράμματος μυϊκής ενδυνάμωσης, 2-3 φορές/εβδομάδα, που θα περιλαμβάνει 8-10 ασκήσειςπου εκγυμνάζουν όλο το σώμα, 2-4 σετ, 8-12 επαναλήψεις, με λάστιχα και αντιστάσεις.

   Ο συνδυασμός αερόβιας άσκησης και  προπόνησης με αντιστάσεις φαίνεται να βελτιώνει τη δράση της ινσουλίνης, και να βοηθά στη διαχείριση των επιπέδων γλυκόζης πλάσματος, λιπιδίων, αρτηριακής πίεσης, καρδιαγγειακού κίνδυνου, θνησιμότητας, και ποιότητας ζωής.

  Παρατηρώντας όλα τα παραπάνω διαπιστώνουμε το σημαντικό ρόλο που κατέχει η συστηματική άσκηση, υπό την επίβλεψη πάντα εξειδικευμένου προσωπικού, στην πρόληψη και τον έλεγχο του Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 2. Ενα πρόγραμμα Διατροφικής παρέμβασης σε συνδυασμό με ένα λειτουργικό πρόγραμμα Άσκησης επιφέρει τα μέγιστα δυνατά αποτελέσματα στην υγεία των ατόμων με Σακχαρώδη Διαβήτη Τύπου 2.

Βιβλιογραφία:

1. Centers for Disease Control and Prevention (CDC)

2. American Diabetes Association(ADA)

3. American College of Sports Medicine (ACSM)

Επιστημονική Επιμέλεια:

Αθανάσιος Δουληγέρης, MSc, CISSN

Αθλητικός Διατροφολόγος,

Καθηγητής Φυσικής Αγωγής




peakperformance.gr