Μια στιγμή, ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου για πάντα, να σε βάλει σε ένα άλλο κουλουάρ του στίβου του προσωπικού σου timeline. Ο Βούδας έλεγε: «Μια στιγμή μπορεί να αλλάξει μια ημέρα, μια ημέρα μπορεί να αλλάξει μια ζωή και μια ζωή μπορεί να αλλάξει τον κόσμο».
Ο Μάκης Καλαράς, που βαφτίστηκε Ευθύμης, γεννήθηκε το 1976 στο Ηράκλειο Αττικής. Από μικρός είχε έφεση στον αθλητισμό. Είχε μέσα του αυτό το αγιάτρευτο μικρόβιο του πρωταθλητισμού και με ό,τι καταπιανόταν ήθελε να είναι πρώτος. Κουνγκ φου, μπάσκετ, ποδόσφαιρο, πινγκ πονγκ, βόλεϊ, ελληνορωμαϊκή πάλη, άρση βαρών. «Πάλευα με μεγαλύτερους, πιο εύσωμους και βαρύτερους από εμένα και πάντα τα πήγαινα καλά» λέει ο
καθισμένος στο αναπηρικό του καροτσάκι, ένα πολύ ζεστό απόγευμα στην πλατεία Μαβίλη. Η φιγούρα του με το μακρύ μούσι, το καλογυμνασμένο σώμα, τα τατουάζ στα χέρια και το πηγαίο χαμόγελο σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Ο Μάκης είναι εύθυμος τύπος. Γελάει, λέει αστεία, κάνει πλάκες. Πριν από λίγες ημέρες, ανέβασε στη σελίδα του στο facebook μια φωτογραφία του επεξεργασμένη στο Instagram με τουρμπάνι στο κεφάλι και γαλάζια μάτια που τον κάνει να μοιάζει με τον Σουλεϊμάν από το γνωστό τουρκικό σίριαλ. «Όταν άφησα το μούσι, όλοι μου έλεγαν ότι μοιάζω με τον Σουλεϊμάν, έτσι κι εγώ ανέβασα αυτή τη φωτογραφία κι έγινε χαμός. Πήρα περισσότερα από διακόσια like. Σκέψου πως, όταν είχα ποστάρει τη φωτογραφία με το μετάλλιο, είχα πάρει εκατό. Απίστευτο με τι ασχολείται ο κόσμος».
Ο Μάκης είχε άγρια εφηβεία. Από το γυμνάσιο και μετά, ενώ ήταν καλός μαθητής, άρχισε να παραμελεί τα μαθήματά του. Καφετέριες, μπαρ, γυναίκες. «Ήμουν διαολόπαιδο. Θυμάμαι ότι αλητεύαμε με τους φίλους μου μέχρι τις εφτά το πρωί και πηγαίναμε στο σχολείο με μαξιλάρι στην τσάντα για να την πέσουμε για ύπνο εκεί. Είχα πάρει και μηχανάκι και γενικά έτρεχα πολύ, αψηφούσα τον κίνδυνο, όπως όλα τα παιδιά αυτής της ηλικίας. Ώσπου μια μέρα πήγα να πάρω την κοπέλα μου και γλίστρησα, έπεσα, χτύπησα τη σπονδυλική μου στήλη και από τότε δεν ξαναπερπάτησα. Το οξύμωρο είναι ότι εκείνη την ημέρα δεν έτρεχα».
Ήταν δεκαεφτά ετών. Οι γιατροί τού είπαν ότι δεν θα ξαναπερπατήσει. Εκείνος δεν το πίστεψε. «Μου πήρε τρεις μήνες να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα περπατήσω ξανά. Όσο δηλαδή έκατσα στην Αγγλία, στο πρόγραμμα αποκατάστασης. Εκεί μου έμαθαν πώς μπορώ να τα κάνω όλα μόνος μου, χωρίς καμία βοήθεια. Μου έδειξαν τεχνικές πώς να μπαίνω στην μπανιέρα, πώς να οδηγώ αυτοκίνητο, πώς να ανεβαίνω τα σκαλοπάτια και ό,τι χρειάζομαι για να έχω μια κανονική καθημερινότητα».
Αλλά του Μάκη δεν του έφταναν αυτά. Σύντομα θα ξεκινούσε ξανά τον αθλητισμό. Αρχικά στην άρση βαρών, όπου θα πάρει και την πρώτη του διάκριση (πέμπτος στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα) και στη συνέχεια στη δισκοβολία, ένα ιδιαίτερα απαιτητικό άθλημα ακόμα και για απολύτως υγιείς αθλητές. Αργυρό μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου το 2005 στο Ελσίνκι, χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου το 2006 στο Άσεν, τρίτος στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 2007 στην Ταϊπέι, πέμπτος στην Παραολυμπιάδα του Πεκίνου το 2008. Ένας υπερήρωας. Στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας σαράντα χιλιάδες κόσμου φώναζαν «Ελλάς, Ελλάς, Μάκης Καλαράς», προσπαθώντας να τον εμψυχώσουν στην προσπάθειά του. «Τότε δεν καταλάβαινα και δεν άκουγα τίποτε. Ακόμα κι όταν ανέβηκα στο βάθρο, έλεγα άντε να τελειώνουμε να πάμε σπίτι μας. Τώρα βλέπω καμιά φορά τα βιντεάκια από εκείνο τον αγώνα και δακρύζω. Ήταν απίστευτη στιγμή, μαγική. Οι καλύτερες στιγμές της ζωής μου ήταν όταν είχα το ατύχημα και όταν πήρα το μετάλλιο».
Ο Μάκης Καλαράς μέσω της δισκοβολίας έφτασε στην κορυφή του κόσμου. Σχεδόν τίποτα δεν άλλαξε στη ζωή του ύστερα από το ατύχημα. «Νιώθω πολύ καλά με τον εαυτό μου, γιατί έχω φίλους, ερωτική και σεξουαλική ζωή, πηγαίνω σινεμά, σε μπαρ, για μπάνιο, ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο. Κάνω τα πάντα και δεν ντρέπομαι για τίποτα. Απλά εκεί που ο καθένας, όταν θέλει να πάει κάπου, δεν σκέφτεται τίποτα, εγώ πρέπει να σκεφτώ ένα λεπτό παραπάνω για να δω αν το μέρος που θέλω να πάω έχει εύκολη πρόσβαση. Έχω ένα νοητό χάρτη στο μυαλό μου με τα μέρη στην Αθήνα που μπορώ να επισκεφθώ και με αυτά που δεν μπορώ. Ή πρέπει, ας πούμε, να σκεφτώ, όταν θέλω να πάω σε ένα μπαρ, αν χωράω στην τουαλέτα, οπότε πρέπει να κανονίσω να μην πιω πολύ νερό ή χυμό για να μη χρειαστεί να τη χρησιμοποιήσω. Αλκοόλ δεν πίνω ποτέ. Η πλάκα είναι με τους αστυνομικούς που με σταματάνε για αλκοτέστ. Με βλέπουν έτσι με τα μούσια και με τα τατουάζ και σκέφτονται αληταράς είναι αυτός, θα τον τσιμπήσουμε. Φυσάω και βγάζει μείον το μηχάνημα, ξαναφυσάω, πάλι τα ίδια. Γελάω κάθε φορά που συμβαίνει αυτό».
Υπάρχουν στιγμές που ζηλεύει αυτούς που περπατάνε; «Μπα. Υπάρχουν όμως στιγμές που με ζηλεύουν αυτοί. Γιατί στις κατηφόρες πηγαίνω πιο γρήγορα και γιατί όταν μπαίνω σε ένα μπαρ πάντα μια γυναίκα θα με προσέξει. Με τις γυναίκες, άλλωστε, δεν είχα ποτέ πρόβλημα. Το αντίθετο. Οι περισσότερες γυναίκες που είναι μαζί μου ζηλεύουν επειδή με κοιτάνε οι άλλες. Όσο για το σεξ, πάντα υπάρχουν τρόποι να το κάνεις. Δεν είναι ανάγκη να το κάνεις κάτω από τα σκαλοπάτια ή στα βράχια, υπάρχει και το κρεβάτι και ο καναπές».
Αντικειμενικές δυσκολίες δεν αντιμετωπίζει ιδιαίτερες. Έχει αυτοκίνητο που με μια ειδική πατέντα μπορεί να χειρίζεται το γκάζι και το φρένο με τα χέρια, το ποδήλατό του έχει τρεις ρόδες και πετάλια στα χέρια («κάνω περίπου τριάντα χιλιόμετρα την ημέρα»), μαγειρεύει, πηγαίνει σούπερ μάρκετ και κάνει τις δουλειές του σπιτιού μόνος του. «Είναι σημαντικό να κάνεις τα πάντα μόνος σου. Σου ανεβάζει την ψυχολογία. Όταν μαγειρεύω ή σφουγγαρίζω νιώθω πολύ ωραία. Ενώ πριν χτυπήσω θα έλεγα: «Σιγά μη μαγειρέψω, αυτά είναι δουλείες για να τις κάνει η μάνα μου ή καμιά γκόμενα», τώρα προτιμώ να τις κάνω μόνος μου. Όλα αυτά σε κάνουν καλύτερο και πιο αυτάρκη ως άνθρωπο. Τώρα, αν χρειαστεί να ανέβω σκαλοπάτια, ζητάω τη βοήθεια κάποιου περαστικού. Ευτυχώς οι Έλληνες σε βοηθάνε αν τους το ζητήσεις».
Το 2008 ο Μάκης Καλαράς, και ύστερα από τις σπουδαίες επιτυχίες που πέτυχε στη δισκοβολία, αποφάσισε ξανά να αλλάξει άθλημα. Πάντα όταν έφτανε στην κορυφή βαριόταν. Είχε πετύχει το στόχο του. Είχε κορεστεί. Ήθελε μια νέα πρόκληση. Το δικό του ναρκωτικό είναι η αδρεναλίνη και μια θέση στο βάθρο. Και κάπως έτσι «ανακάλυψε» το sit ski, το καθιστό σκι, με έναν ειδικό εξοπλισμό που σου επιτρέπει να κατεβαίνεις μια χιονισμένη πλαγιά μέχρι και με εκτό τριάντα χιλιόμετρα την ώρα. Αυτό τον καιρό προπονείται σκληρά για να πετύχει το όριο και να συμμετάσχει στη χειμερινή Παραολυμπιάδα του 2014 στη Ρωσία. «Θέλω να γίνω ο πρώτος Έλληνας αθλητής με συμμετοχή σε θερινή και χειμερινή Ολυμπιάδα. Είναι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει ποτέ και είμαι πολύ κοντά στο στόχο μου. Όταν προπονούμαι, είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος. Την εποχή του πρωταθλητισμού στη δισκοβολία, που χρειαζόταν πολύ σκληρή προπόνηση και απόλυτη συγκέντρωση, δεν έκανα σεξ για δύο χρόνια, δεν το είχα καν στο μυαλό μου».
Ταυτόχρονα πηγαίνει σε σχολεία και σε πανεπιστήμια και μιλάει στους μαθητές και τους φοιτητές για τη ζωή του. Για το παροιμιώδες σθένος του να μετατρέψει την αναπηρία του σε κάτι θετικό, για το πώς ένας άνθρωπος σε καροτσάκι μπορεί να συνεχίσει τη ζωή του ως απόλυτα φυσιολογικός, για το πώς, όταν πέφτεις, μπορείς εύκολα να ξανασηκωθείς (και να εκτοξευθείς).
«Σε ένα άλμα που έκανα στη Γαλλία στο sit ski, αντί να προσγειωθώ με τα οπίσθια, προσγειώθηκα με το πρόσωπο. Έσπασα μύτες, σαγόνια, γέμισα αίματα και έκοψα τον τένοντά μου. Αλλά με επιμονή, υπομονή και γυμναστική ανάρρωσα γρήγορα και συνεχίζω το δρόμο μου για τους Ολυμπιακούς. Τίποτε δεν θα με σταματήσει».
peoplegreece.com
