Η Harriette Thompson στα 91 της τρέχει ενάντια στον καρκίνο!

Πολλοί 90άρηδες εύχονται απλά να ξημερώσει η επόμενη ημέρα...Η Harriette Thompson, 91 ετών, από την Charlotte της Βόρειας Καρολίνας την περασμένη Κυριακή ξύπνησε πρωί-πρωί. Περιποιήθηκε προσεκτικά τον εαυτό της φόρεσε την αθλητική ενδυμασία της, βγήκε από το δωμάτιό της και συνάντησε τον 55χρονο γιό της στο λόμπι του ξενοδοχείου στο San Diego της Καλιφόρνια. Μαζί κατευθύνθηκαν στο σημείο της εκκίνησης του μαραθωνίου... Ετοιμάστηκαν για τον αγώνα, όπως και όλοι οι περίπου 5500 δρομείς!

Στις 6:15πμ  πήρε εκκίνηση το δικό τους «κύμα». Η Harriette ενεργοποίησε το χρονόμετρό της και επιδόθηκε στην υπερπροσπάθειά της. Ύστερα από 7 ώρες, 7 λεπτά και 42 δεύτερα έφτασε ακμαία στο τέρμα. Αμέσως δέχθηκε την ιατρική φροντίδα... Ήταν μια χαρά! Άρχισαν τα συγχαρητήρια... «Μπράβο, μεγάλο ρεκόρ...» ήταν οι λέξεις που άκουγε. Κατέφθασαν και οι δημοσιογράφοι. Με δόση έκπληξης στα λόγια της είπε: «Για ποιο ρεκόρ μου μιλάτε? Δεν με ενδιαφέρει ο ανταγωνισμός. Τρέχω για συγκεκριμένο σκοπό...». Βέβαια της άρεσε όταν την πληροφόρησαν ότι πέτυχε ρεκόρ κόσμου της κατηγορίας W90 και ότι έγινε ο δεύτερος γηραιότερος δρομέας στις ΗΠΑ που ολοκληρώνει μαραθώνιο. Η έκπληξη εξαφανίστηκε αλλά με επιμονή τόνισε: «Δεν αξίζω τόση προσοχή». Eίχε σταθερό τέμπο σε ολόκληρη τη διαδρομή. Κινήθηκε κατά μέσο όρο με 16:19  ανά μίλι(1609μ). Πέρασε το 10ο χλμ σε 1ω30:55, τον «μισό» μαραθώνιο σε 3ω21:49  και τα 20 μίλια(32180μ) σε 5ω14:09. Στον τερματισμό της αποδόθηκε μικτός χρόνος 7ω07:44 και καθαρός 7ω07:42.  Το παλιό ρεκόρ κόσμου και ΗΠΑ της W90 κατείχε η Mavis Lindgren με 8ω53:08 από τις 28/9/1997 σε αγώνα μαραθωνίου στο Portland. H Mavis έφυγε από τη ζωή στις 23/4/2001. Γηραιότερος μαραθωνοδρόμος στις ΗΠΑ παραμένει ο Ernest Van Leeuwen. Στα 92 του, στις 6/5/2005 είχε τρέξει το μαραθώνιο του Los Angeles σε 6ω46:34. Δεν ζεί, πλέον... Έφυγε στις 30/5/2007.

Η Harriette δεν φοβάται το θάνατο. Δεν έχει λόγους για κάτι τέτοιο... Δύο φορές πάλεψε με τον καρκίνο και τα κατάφερε να βγει νικήτρια. Δεν αγωνίστηκε στον μαραθώνιο του San Diego το 2013 γιατί υποβαλλόταν σε θεραπεία καρκίνου του δέρματος με διαδοχικές ακτινοβολίες. Φέτος αγωνίστηκε για 15η φορά... Στην ερώτηση αν θα αγωνιστεί το 2015 είχε την ευκαιρία να παρουσιάσει τις σκέψεις της. Είπε: «Κάθε φορά όταν κάνω κάτι πιστεύω ότι είναι η τελευταία μου φορά. Για το μαραθώνιο οι φίλοι μου με επαναφέρουν στην πραγματικότητα θυμίζοντας μου ότι αυτά σκεπτόμουν κάθε πέρυσι... Αποφεύγω να κάνω μακρινούς σχεδιασμούς. Σε αυτή την ηλικία υπάρχει ένα πρόβλημα... Δεν είμαι σίγουρη για τίποτα... Ελπίζω να ζω και να είμαι πάλι εδώ του χρόνου». Για πρώτη φορά αγωνίστηκε στον μαραθώνιο του San Diego στα 76 της χωρίς να έχει σπουδαίο δρομικό παρελθόν. Παρακινήθηκε από ένα γνωστό της που έτρεχε για να συγκεντρώνει χρήματα για φιλανθρωπίες. Η ίδια έχοντας το προσωπικό της βίωμα διάλεξε να τρέχει για την Ενωση κατά της λευχαιμίας. Σε αυτά τα 15 χρόνια συμμετοχής της σε μαραθωνίους έχει καταφέρει να συγκεντρώσει 90 χιλιάδες USD(!) και βέβαια τα έχει διαθέσει στα προγράμματα της Ενωσης.

Πάντα η Thompson ακολουθούσε την υγιεινή διαβίωση. Είχε ως άξονες την προσεγμένη διατροφή και την καθημερινή άσκηση. Η ευγένεια και η καλοσύνη ήταν άλλα δύο βασικά της χαρακτηριστικά. Έκανε καριέρα ως πιανίστα σε μεγάλες ορχήστρες. «Πιστεύω ότι παίζοντας ολίγο πιάνο σε αυτή την ηλικία βοηθώ τον εαυτό μου για την κάθημερινή μου κίνηση και φυσικά για τον μαραθώνιο» τόνισε με έμφαση. Δεν έχει διανύσει ποτέ περισσότερα από 6 μίλια για προπόνηση. Πριν βρεθεί στο San Diego για τον αγαπημένο της «Rock'n Roll Marathon» συμμετείχε σε ένα αγώνα 5χλμ.

Η συζήτηση με τους δημοσιογράφους καλά κρατούσε... Είπε για τον αγώνα: «Ενοιωθα πολύ καλά στα πρώτα μίλια. Κοντά στον μισό μαραθώνιο άρχισαν οι ενοχλήσεις από τις πληγές που μου έχουν αφήσει  στα πόδια οι ακτινοβολίες του 2013. Τότε ήλθαν στο μυαλό οι κακές σκέψεις... Γιατί κάνω τρέλες? Δεν θα τα καταφέρω... Έμεινα στον αγώνα γιατί με υποστήριξε ο γιός μου. Μου έφερνε ότι χρειαζόμουν: νερό, βαζελίνη, τζελ, μπανάνες, πορτοκάλια ... Τα πάντα. Επίσης με κράτησαν ζωντανή οι διάφορες μπάντες που έπαιζαν ωραία κομμάτια σε όλη τη διαδρομή. Έτσι έφτασα στο τέρμα και ξανάνοιωσα...Τώρα χρειάζομαι ένα παγωμένο μπάνιο και ξεκούραση». Χρειάζονται, βέβαια, περιποίηση και οι πληγές που άνοιξαν και στα δύο πόδια της. Η γρήγορη επούλωσή τους θα βοηθήσει την Harriette να ξαναβρεί τους ρυθμούς προπόνησής της!




www.runningnews.gr