Μελέτη δείχνε πώς η έντονη γυμναστική αλλάζει μακροπρόθεσμα την αντίδραση του ανθρώπινου σώματος

Η συστηματική γυμναστική μπορεί να αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο βιώνει ένας άνθρωπος τον πόνο, σύμφωνα με νέα μελέτη. Οπως έδειξε, όσο περισσότερο γυμνάζεται κάποιος τόσο μεγαλύτερη γίνεται με τον καιρό η αντοχή του σε αυτόν.

Οι επιστήμονες ήξεραν εδώ και καιρό ότι η έντονη γυμναστική «μουδιάζει» προσωρινά τον πόνο. Οπως είχαν ανακαλύψει σε προγενέστερες μελέτες, καθώς οι μύες αρχίζουν να πονούν λόγω της άσκησης, ο οργανισμός απελευθερώνει τα φυσικά οπιοειδή παυσίπονά του (τις ενδορφίνες) και άλλες ουσίες που καταστέλλουν το αίσθημα του πόνου.

Το φαινόμενό του, το οποίο αποκαλείται υποαλγησία της ασκήσεως, συνήθως αρχίζει κατά τη διάρκεια της προπόνησης και διαρκεί έως και 20-30 λεπτά μετά το τέλος της, γράφει η εφημερίδα «Νιου Γιορκ Τάιμς».

Εκείνο όμως που παρέμενε άγνωστο έως τώρα ήταν αν η γυμναστική μπορεί να αλλάξει μακροπρόθεσμα τη γενικότερη αντίδραση του σώματος στον πόνο, καθώς και αν αυτό μπορεί να επιτευχθεί με τη μέτριας έντασης γυμναστική.

Για να διερευνήσουν το θέμα, επιστήμονες από την Αυστραλία «επιστράτευσαν» 24 νεαρούς υγιείς αλλά μη ασκούμενους εθελοντές, οι μισοί από τους οποίους θα ήθελαν να γυμνάζονται και οι υπόλοιποι όχι. Οι ερευνητές τους ζήτησαν να περάσουν από το εργαστήριό τους για να καταγράψουν την αντίδρασή τους στον πόνο.

Η αντίδραση στον πόνο είναι κάτι πολύ υποκειμενικό και εξαρτάται από το όριο εμφάνισης του πόνου (είναι το σημείο όπου αρχίζουμε να νιώθουμε πόνο) και την αντοχή στον πόνο (είναι το χρονικό διάστημα κατά το οποίο αντέχουμε τον πόνο, πριν προσπαθήσουμε να απομακρύνουμε οτιδήποτε τον προκαλεί).

Οπως γράφουν οι ερευνητές στην επιθεώρηση «Medicine & Science in Sports & Exercise», χρησιμοποίησαν αρχικά μια συσκευή που ασκούσε πίεση στο δέρμα. Οταν οι εθελοντές ένιωθαν πως η πίεση είχε μετατραπεί από δυσάρεστη σε επώδυνη, έλεγαν «στοπ» – και αυτό ήταν το όριο εμφάνισης του πόνου τους.

Στη συνέχεια, οι ερευνητές τύλιξαν γύρω από το μπράτσο των εθελοντών ένα πιεσόμετρο και άρχισαν να το σφίγγουν, ενώ οι νεαροί κρατούσαν σφικτά με το ίδιο χέρι μια συσκευή, την οποία έπρεπε να αφήσουν μόνο όταν θα έφταναν στο σημείο να μην αντέχουν άλλο τον πόνο στο μπράτσο τους, ώστε να καταγραφεί και η αντοχή τους στον πόνο.

Το επόμενο βήμα ήταν να αρχίσουν τη γυμναστική οι μισοί εθελοντές, που το ήθελαν. Οι ερευνητές τους συνέστησαν ένα πρόγραμμα ήπιας γυμναστικής σε στατικό ποδήλατο επί 30 λεπτά τη φορά, τρεις φορές την εβδομάδα, για έξι εβδομάδες. Καθώς περνούσε ο καιρός, η φυσική και η αεροβική κατάστασή τους βελτιωνόταν όπως και η αντοχή τους, παρότι υπήρχαν διαφορές στη βελτίωση από εθελοντή σε εθελοντή.

Οι υπόλοιποι εθελοντές συνέχιζαν τη ζωή τους όπως πάντα. Στο τέλος των έξι εβδομάδων οι επιστήμονες ζήτησαν από όλους να επαναλάβουν τα τεστ αξιολόγησης του πόνου τους.

Οπως ήταν αναμενόμενο, οι εθελοντές που δεν είχαν αλλάξει κάτι στη ζωή τους, δεν είχαν αλλαγές στο όριο εμφάνισης και αντοχής στον πόνο τους. Οσοι όμως είχαν γυμναστεί, είχαν αποκτήσει σημαντικά μεγαλύτερη αντοχή στον πόνο, παρότι το όριο εμφάνισής του πόνου τους δεν είχε μεταβληθεί διόλου. Μάλιστα τη μεγαλύτερη βελτίωση στην αντοχή είχαν οι εθελοντές που είχαν παρουσιάσει και τη μεγαλύτερη βελτίωση της φυσικής τους κατάστασης.

«Τα ευρήματα αυτά υποδηλώνουν ότι οι εθελοντές που γυμνάστηκαν έγιναν πιο στωικοί και ίσως δεν έβρισκαν πια τον πόνο τόσο απειλητικό όσο πριν γυμναστούν, παρότι πονούσαν εξίσου πολύ» δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Μάθιου Τζόουνς από τη Σχολή Ιατρικών Επιστημών του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας, στην Αυστραλία.

Οι ερευνητές δεν γνωρίζουν πώς ακριβώς άλλαξε η γυμναστική την αντίληψη του πόνου. Βέβαιο είναι ότι δεν έχει σχέση το σημείο του σώματος που γυμνάστηκε, δεδομένου ότι ο πόνος αξιολογήθηκε στα χέρια των εθελοντών, ενώ εκείνοι γύμνασαν τα πόδια τους. Αυτό υποδηλώνει ότι «η γυμναστική επηρέασε με κάποιο τρόπο τον εγκέφαλό τους, με αποτέλεσμα να αυξηθεί η αντοχή τους στον πόνο» κατά τον δρα Τζόουνς.

Η μελέτη μπορεί να έχει αντίκτυπο στην καθημερινή ζωή, όχι μόνο για τους ασκούμενους που μπορούν να αναμένουν ότι θα σκληρύνουν με τον καιρό και θα μπορούν να αντέξουν τις αυξανόμενες προκλήσεις της προπόνησής τους, αλλά και για τους πάσχοντες από επώδυνα χρόνια νοσήματα, πρόσθεσε ο δρ Τζόουνς. Και αυτό διότι έπειτα από την απαραίτητη συζήτηση με τον θεράποντα ιατρό τους, θα μπορούν ενδεχομένως να βάλουν κάποιες ήπιες ασκήσεις στη ζωή τους, ούτως ώστε «να μπορούν να εκτελούν πιο άνετα τις δραστηριότητες της καθημερινής ζωής» εξήγησε.

ygeia.tanea.gr