Photο: Φιλιώ Σταματοπούλου.
Ρούχα και παπούτσια: adidas.

ΑΝΤΖΥ ΤΕΡΖΗ
Νοσηλεύτρια
Φωτογραφήθηκε στο Άλσος Βεΐκου

H ΑΝΤΖΥ ΛΕΕΙ:
Oι φίλοι με φωνάζουν «Άντζυ», μιας και το όνομα μου το εμπνεύστηκε η μητέρα μου από το ομώνυμο τραγούδι των Rolling Stones.

Εργάζομαι στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Δύσκολος χώρος με αρκετό στρες και απαιτητικά ωράρια, αλλά κάθε περίπτωση ασθενούς είναι και ένα μάθημα ζωής.

Γιατί τρέχω; Πόσες φορές δεν έχω σκεφτεί την ερώτηση αυτή… Καταλήγω ότι μάλλον τρέχω επειδή μου χαρίζει μια αίσθηση ελευθερίας. Είναι πολυτέλεια να μπορείς τη σήμερον ημέρα να νιώθεις «ελεύθερος» τόσο συχνά στην καθημερινότητά σου!

Έχω τρέξει σε έξι μαραθωνίους. Επειδή δεν δίνω ποτέ το 100% του εαυτού μου στους αγώνες νομίζω πως έχω υπάρξει τυχερή και δεν έχω τραυματιστεί.

Αυτό που μου μένει πάντα είναι η ευφορία του τερματισμού. Στο τέλος ξεχνάς την αγωνία που είχες στην εκκίνηση, τις δυσκολίες που αντιμετώπισες κατά τη διάρκεια, το αίσθημα ότι δεν μπορείς πιο γρήγορα αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο αντέχεις και το κάνεις.

Τον τελευταίο χρόνο έχω βάλει τον πιο δύσκολο για εμένα στόχο, να τρέξω και να τερματίσω τον Σεπτέμβρη στον αγώνα «Σπάρταθλο» που είναι 245 χιλιόμετρα, ξεκινώντας από την Αθήνα και τερματίζοντας στην Σπάρτη εντός 36 ωρών στο άγαλμα του Λεωνίδα!

Όταν τρέχω σκέφτομαι τα πάντα. Βρίσκω λύσεις για καθημερινά θέματα που με απασχολούν, μου έρχονται στη μνήμη εικόνες που λόγω πίεσης χρόνου είχα καιρό να θυμηθώ. Νομίζω πως το μυαλό μας είναι απασχολημένο 24ώρες το 24ωρο πλέον, και η αίσθηση ότι η ώρα που τρέχουμε είναι αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό μας από μόνη της απελευθερώνει τη ροή των σκέψεων που εμείς θέλουμε ή έχουμε ανάγκη να έχουμε.

Επειδή μου αρέσει να τρέχω στους δρόμους και τις γειτονιές και να παρατηρώ ανθρώπους και συμπεριφορές, με “ρίχνουν” οι εικόνες των ανθρώπων που είναι μόνοι τους σε μεγάλη ηλικία. Τα κλειστά πατζούρια, ο παππούς που φαίνεται από το παράθυρο μόνος μπροστά στην τηλεόραση, η μαυροντυμένη γιαγιά που κάθεται μονάχη στο καρεκλάκι στην αυλή…

Το trail running είναι αυτό που με έχει κερδίσει. Το λατρεύω το βουνό. Οι εικόνες, τα αρώματα, η δυσκολία που έχει και προπόνηση που απαιτεί στην τεχνική. Ομολογώ πως μου έχει λείψει τον τελευταίο χρόνο αλλά σίγουρα μετά το Σπάρταθλο θα επιστρέψω εκεί.

Απο την πολύπλευρη Ελλάδα νομίζω πως θα ξεχωρίσω τον Όλυμπο με όλα τα πρόσωπα του, τα πράσινα με τις πηγές, τα ξερά με τις άσπρες και γκρίζες πέτρες… Πολλές φορές μέσα στην ίδια μέρα και πορεία αλλάζει τοπίο οπότε προλαβαίνεις να γεμίσεις εικόνες και σε μία μόνο προπόνηση αλλά και να μην τον χορτάσεις ποτέ!

Στις μεγάλες προπονήσεις είναι δύσκολο να βρω παρέα να με ακολουθήσει, και τα ωράριά μου δεν βοηθάνε επίσης. Έχω συνηθίσει να τρέχω μόνη μου, αλλά σε κάποιες προπονήσεις που γίνονται στο στάδιο είναι ένα ευχάριστο συναπάντημα η παρέα που βρίσκω εκεί και κουβεντιάζουμε για όλα.

Τρέχω σχεδόν πάντα με μουσική με εξαίρεση ελαχίστων περιπτώσεων στο βουνό όπου θέλω να ακούω μόνο τις ανάσες μου και τα πατήματά μου στο πιο απαιτητικό τερέν. Aπό τα αγαπημένα μου τραγούδια είναι το “every me and every you” των Placebo.

Όσοι με γνωρίζουν με θυμούνται για τα κοτσιδάκια ή πλεξουδάκια που κάνω τα μαλλιά μου στους αγώνες και στις μεγάλες προπονήσεις. Οπότε υποθέτω πως το φετίχ μου είναι τα πολύχρωμα λαστιχάκια που μου αρέσει να συνδυάζω διαφορετικά κάθε φορά.

Η θηλυκότητα δεν χάνεται ούτε στιγμή στο τρέξιμο. Ακόμα και όταν τρέχεις αρκετές ώρες σε δύσκολες συνθήκες και νιώθεις ο λιγότερος καθαρός άνθρωπος στον αγώνα, η θηλυκότητα είναι αυτή που σε ανακουφίζει. Βλέπεις τα όμορφα χρωματιστά ρούχα που φοράς, τα βαμμένα νύχια σου όσο πιάνεσαι από τον βράχο να κρατηθείς, νιώθεις τα σκουλαρίκια σου να παίζουν στα αυτιά σου από τις δονήσεις… Για την πόλη δεν το συζητώ. Οι γυναίκες δρομείς είναι πλέον μοντελάκια εν κινήσει!

Όταν πρωτοξεκίνησα να τρέχω είχα εκπλαγεί ένα κυριακάτικο πρωινό που είχα ανέβει στον Υμηττό όταν από το πουθενά άκουσα μια γκάιντα να παίζει. Στην επόμενη στροφή είδα έναν κύριο που καθόταν σε μία πέτρα και με θέα όλη την Αθήνα από κάτω έπαιζε την γκάιντα του…

Δεν έχω σκυλί αλλά είμαι επιφυλακτική όταν τα βλέπω μιας και με έχουν δαγκώσει δυο φορές, μια φορά στο τρέξιμο και μια στο ποδήλατο. Θέλει ψυχραιμία όταν τα συναντάτε και να χαμηλώνετε λίγο τον ρυθμό σας.

Ποτέ δεν έχει υπάρξει περίοδος μεγαλύτερη της μιας εβδομάδας όπου βαριόμουν να βγω να τρέξω. Κι αυτό ήταν πάντα μετά από έναν μεγάλο αγώνα. Δίνω στον εαυτό μου αυτό το τάιμ άουτ, θεωρώ πως δεν πρέπει να πιέζουμε τις καταστάσεις και ανάγκες του σώματός ή της διάθεσής μας. Μας ακολουθεί σε τόσα πολλά και πρέπει όταν χτυπάει καμπανάκι να το ακούμε.

ΕΜΕΙΣ ΛΕΜΕ: