To muay thai είναι ένα από τα πιο σκληρά μαχητικά αθλήματα στον κόσμο. Το ξέρω από πρώτο χέρι, καθώς για περίπου μια δεκαετία ήμουν ένας nak muay, ένας κικ μπόξερ στην Bangkok. Η γυναίκα μου δούλευε στο Τμήμα Διεθνούς Ανάπτυξης και όταν την έστειλαν στην Ταϊλάνδη τον Οκτώβριο του 2003, εγώ κατέληξα στο γυμναστήριο Rompo, έναν επαγγελματικό «στάβλο» μαχητών, στην καρδιά των σφαγείων της Bangkok. Ήταν η μόνη επιλογή που σκέφτηκα ώστε να μην φάω όλα τα χρήματά μου στο Queen Vic, το μπαρ της Βρετανικής Πρεσβείας. 

Ήμουν ένας nak muay από τα 19 μου, μαθαίνοντας το Ολλανδικό στυλ στα γυμναστήρια του βροχερού Manchester, αλλά στην καρδιά της οργανωμένης και επαγγελματικής «σκηνής» της Bangkok, έπρεπε να ξεμάθω αυτά που μου είχε μάθει η δύση και να ρίξω τα κιλά που μου είχαν «χαρίσει» οι μπύρες. Μέσα στα οκτώ χρόνια, τους δέκα μήνες, τις τρεις εβδομάδες και τις πέντε μέρες που αφιέρωσα σε αυτήν, έμαθα πολλά για την «τέχνη των οκτώ άκρων» και για το πώς ζει ένας μαχητής «κομπάρσος» στην «σκηνή» του muay thai.

To γυμναστήριο Rompo στην κεντρική Bangkok ήταν μια βρωμερή, μολυσμένη ποντικότρυπα που καθόταν δίπλα στις φτωχογειτονιές της πόλης και το ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά. Ο έρωτας κρατάει ακόμα. Μαχητές από όλον τον κόσμο έρχονταν στο Rompo γιατί εκεί μπορούσαν να βρουν αγώνες στις μεγάλες σκηνές και έτσι να ζήσουν το όνειρό τους. Ήταν όμως και ένα «γυμναστήριο της μαφίας» στους κύκλους του muay thai.

To πρώτο μάθημα που έμαθα ήταν πως οι πιο σκληροί και δύσκολοι αντίπαλοι, ήταν αυτοί που βρίσκονταν έξω από το ρινγκ. Ένας από αυτούς ήταν ο Mr Pek, που οργάνωνε τους αγώνες τότε. Έχοντας υπάρξει μεγάλος αστέρας του αθλήματος στην δεκαετία του ‘70, με 114 αγώνες στο παλμαρέ του, είχε συνεχίσει να ασχολείται με το muay thai, αλλά πλέον έξω από το αγαπημένο του ρινγκ. Για όλους εμάς, ο Mr Pek ήταν στην κορυφή της πυραμίδας και από εκεί μας έκανε ό,τι ήθελε.


Διαβάστε τη συνέχεια στο www.vice.com/g-thai