Το πρώτο καταγεγραμμένο παράδειγμα ήταν ενός παλαιστή του 6ου αιώνα π.Χ. από τη νότια Ιταλία, ο οποίος συνήθιζε να εκτελεί καθημερινά γυμναστικές ασκήσεις, κουβαλώντας ένα μοσχάρι στην πλάτη του. Και φυσικά, όσο μεγάλωνε σε μέγεθος και βάρος το μοσχάρι, τόσο αυξανόταν και η μυική δύναμη του αθλητή, αναφέρει δημοσίευμα του LiveScience.

Τη δεκαετία του 1940 ο γιατρός του αμερικανικού στρατού Thomas DeLorme ανέπτυξε ακόμη περισσότερο την ιδέα -αργότερα γνωστή ως «ασκήσεις σταδιακής αντοχής»- για να βοηθήσει την ανάρρωση των τραυματισμένων στρατιωτών και αυτών που υπέφεραν από πολιομυελίτιδα.

Η ιδέα ήταν απλή: σηκώνεις ένα βάρος που αντέχεις για ένα συγκεκριμένο σετ ασκήσεων και μετά από μερικές επαναλήψεις, όταν αρχίζει να σου φαίνεται ελαφρύ, αυξάνεις το βάρος. Επαναλαμβάνεις τη διαδικασία ξανά και ξανά και σιγά σιγά αυτό οδηγεί σε σημαντικά βελτιωμένη αντοχή. Αυτό συμβαίνει γιατί ο μυς προσαρμόζεται έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στα ολοένα μεγαλύτερα φορτία.

Μικρά «εργοστάσια» παραγωγής πρωτεϊνών

Στη σύγχρονη άποψη περί «μπόντι μπίλντινγκ» γνωρίζουμε πολύ καλά πώς μπορεί να βελτιωθεί τόσο η μυϊκή μάζα, όσο και η μυϊκή δύναμη.

Η ανάπτυξη των μυών με προοδευτικές ασκήσεις αντίστασης είναι ένα καλό παράδειγμα για το πόσο προσαρμόσιμοι είναι οι σκελετικοί μας μύες. Μέρος του μηχανισμού με τον οποίο αναπτύσσεται ο μυς συντελείται μέσω μιας διαδικασίας, που ονομάζεται πρωτεϊνική σύνθεση. Ο μυς μεγαλώνει με την αύξηση του ρυθμού παραγωγής των πρωτεϊνών, αφού οι μύες είναι κατασκευασμένοι από πρωτεΐνες.

Η πρωτεϊνοσύνθεση ανταποκρίνεται επίσης στην κατανάλωση πρωτεϊνών μέσω της διατροφής. Μάλιστα, όταν αυτές καταναλώνονται μετά από ασκήσεις αντοχής, η παραγωγή των μυών ενισχύεται ακόμη περισσότερο. Επιπλέον, οι μύες που έχουν υποβληθεί σε ασκήσεις αντοχής αυξάνουν το ρυθμό πρωτεϊνικής σύνθεσης περισσότερο από τους μη ασκηθέντες μύες μετά από κάθε γεύμα τουλάχιστον για τις επόμενες 48 ώρες.

Η γνώση αυτή δεν είναι χρήσιμη μόνο σε όσους ασχολούνται με το μπόντι μπίλντινγκ, αλλά και επειδή μας μαθαίνει κάτι για τη διαδικασία απώλειας της μυϊκής μάζας.

Γνωρίζουμε ότι καταστάσεις όπως η σαρκοπενία, όπου μυϊκή μάζα μειώνεται προοδευτικά με την ηλικία, οφείλονται στη μειωμένη ικανότητα του μυός να αυξάνει την παραγωγή πρωτεΐνης ως απόκριση στη διατροφή λαμβάνει ή τις σωματικές ασκήσεις που εκτελεί. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα, είναι ότι ο μηχανισμός οικοδόμησης πρωτεϊνών τω ν μυών γίνεται ανθεκτικός στα ερεθίσματα ανάπτυξης. Αυτό προκαλεί την απώλεια των πρωτεϊνών, και συνεπώς των μυών, κάτι που με τη σειρά του οδηγεί σε μειωμένη λειτουργία των μυών.

Αυτό είναι σημαντικό επειδή η απώλεια των μυών, που συντελείται με την ηλικία, συνδέεται με μειωμένη σωματική λειτουργία και απώλεια της ανεξαρτησίας. Αυτό παρατηρείται συνήθως ανθρώπους που ακινητοποιούνται μετά από τραυματισμούς ή χειρουργικές επεμβάσεις. Για παράδειγμα, περίπου το 50% των γυναικών ηλικίας άνω των 65 ετών που έχει υποστεί κάταγμα ισχίου, δυσκολεύεται να περπατήσει ξανά και ο λόγος είναι η απώλεια της μυϊκής μάζας, που σχετίζεται με τον τραυματισμό και την ξεκούραση που ακολουθεί στο κρεβάτι.

Ίσως λοιπόν τα γυμναστήρια και οι αίθουσες με βάρη να πρέπει να γεμίσουν και με μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους… έτσι ώστε να καταπολεμηθούν κάποιες από τις επιπτώσεις της γήρανσης.


Πηγή : http://www.newsbeast.gr