Υπερβάσεις, ασάφειες, ασύμμετρες απειλές

Γράφει ο Νίκος Μαρκέας

Το τρέξιμο αντιπροσωπεύει μια από τις πλέον δημοφιλείς φυσικές δραστηριότητες στην εποχή μας¹, γεγονός που επιβεβαιώνεται από τον τεράστιο αριθμό δρομέων σε ολόκληρο τον κόσμο, όπως έχει καταγραφεί σε πλήθος σχετικών δημοσιεύσεων στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών (εικόνα 1). Το φαινόμενο δικαιολογείται από την επιθυμία του σύγχρονου ανθρώπου να αναβαθμίσει την ποιότητα ζωής, ελέγχοντας παράλληλα το σωματικό του βάρος και βελτιώνοντας την αερόβια ικανότητά του, με έναν οικονομικό και εύκολα υλοποιούμενο τρόπο². Το τρέξιμο προσφέρεται ως η καλύτερη λύση για την πραγμάτωση αυτών των στόχων.

Έχουν επισημανθεί συγκεκριμένα οφέλη από την τακτική και συστηματική ενασχόληση με το τρέξιμο, το σημαντικότερο των οποίων είναι προφανώς η μείωση των κινδύνων που μπορούν να οδηγήσουν σε καρδιοαγγειακή νόσο³. Παρά τις επισημάνσεις, οι τραυματισμοί που σχετίζονται με το τρέξιμο δεν είναι ευκαταφρόνητοι, με συχνότητες που κυμαίνονται ευρέως από 18,2% έως 92,4%^4-6 ή, με άλλα λόγια, αναφέρονται 6,8 - 59 τραυματισμοί κάθε 1000 ώρες τρεξίματος^7-8.

Το εύρος των ποσοστιαίων κατανομών σε αυτές τις μελέτες αναδεικνύει το πολυποίκιλο των συμπερασμάτων στα οποία καταλήγουν οι ερευνητές ως αποτέλεσμα της ανομοιομορφίας της εκάστοτε χρησιμοποιούμενης μεθόδου, της ανομοιογένειας του δείγματος και των υποκειμενικών δεδομένων που έλαβαν υπόψη τους.

Σύνδρομα υπέρχρησης