Οφείλεται στην αυτοάνοση καταστροφή των παγκρεατικών β-κυττάρων με αποτέλεσμα την έλλειψη ινσουλίνης, ενώ η αιτιολογία του είναι πολυπαραγοντική με κυριότερα αίτια την κληρονομικότητα, την επίδραση χημικών και διατροφικών παραγόντων, χαρακτηριστικά του ενδομήτριου περιβάλλοντος κ.ά. Η συχνότητά του υπολογίζεται σε 1-2 περιπτώσεις ανά 1000 άτομα (Wysocki & Buckloh, 2002).

Η θεραπεία που ακολουθούν όσοι πάσχουν από διαβήτη τύπου 1, εκτός της ινσουλίνης, απαιτεί συχνό και καθημερινό έλεγχο των επιπέδων γλυκόζης στο αίμα από το ίδιο το άτομο (αυτο-εξέταση), αλλαγή της διατροφής ώστε να διατηρηθεί μια ισορροπία μεταξύ της λαμβανομένης ινσουλίνης και της διατροφής, τακτική άσκηση, αλλά με προσοχή εφόσον η εντατική άσκηση μπορεί να οδηγήσει σε υπογλυκαιμία.

Ως προς την ψυχολογική προσαρμογή των παιδιών και των εφήβων, έρευνες δείχνουν ότι το 27% των νέων είχαν ένα επεισόδιο μείζονος κατάθλιψης κατά τα 10 έτη που ακολουθούσαν την έναρξη του διαβήτη και το 13% εμφάνισαν μια αγχώδη διαταραχή. Επιπλέον, οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν σε επίπεδο καθημερινότητας, όπως οι διατροφικές αλλαγές και οι τακτικές καθημερινές μετρήσεις του σακχάρου, έχει βρεθεί ότι οδηγούν στο να υιοθετήσουν τα άτομα μια αρνητική εικόνα σώματος (Colton, et al., 1999; Shaban, 2010), ενώ οι έφηβοι και κυρίως τα κορίτσια, είναι πιο πιθανόν να αναπτύξουν κάποια διατροφική διαταραχή και ελλιπή γλυκαιμικό έλεγχο (Neumark-Sztainer D., Patterson J., Mellin A., Ackard D., Utter J., Story M., & Sockalosky J., 2002). Επιπρόσθετα, ο ανεπαρκής γλυκαιμικός έλεγχος έχει βρεθεί ότι συσχετίζεται και με άλλα ψυχοκοινωνικά προβλήματα, όπως άγχος και μειωμένη αυτοεκτίμηση (Anderson B., Miller J., Auslander W., & Santiago J., 1981).

Τέλος, έχει φανεί ότι οι έφηβοι που έχουν επιτύχει επαρκή γλυκαιμικό έλεγχο προέρχονται από οικογένειες δεμένες, με πολύ καλή συνοχή και χωρίς καυγάδες μεταξύ των μελών τους. Ακόμα, τα συναισθήματα τους τα εξέφραζαν άνετα τα μέλη της οικογένειας, ενώ οι σχέσεις μεταξύ των γονέων ήταν πολύ ικανοποιητικές. Αντίθετα, φάνηκε ότι η συναισθηματική υπερ-εμπλοκή των γονέων ή η αρνητική κριτική που ασκούσαν στα παιδιά, συνδεόταν με ανεπαρκή γλυκαιμικό έλεγχο (Sameena S., Anna O., Shanmugham V., 2007).

Συμπερασματικά, πρέπει να τονίσουμε ότι η οικογένεια είναι ένα σύστημα, δηλαδή μια ομάδα ατόμων που αλληλεπιδρούν ως ένα λειτουργικό όλον. Οι φυσικές, κοινωνικές και συναισθηματικές λειτουργίες των μελών της οικογένειας βρίσκονται σε βαθιά αλληλεξάρτηση, ώστε οι αλλαγές σ' ένα μέρος του συστήματος να έχουν αντίκτυπο σε άλλα μέρη του. Συνεπώς, η οικογένεια του ατόμου με διαβήτη τύπου 1, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην καλή πορεία της νόσου, ως προς την ψυχολογική προσαρμογή του παιδιού και του εφήβου. Η προσαρμογή σε μια χρόνια ασθένεια, κατά τους Stewart, Ross και Hartley (2004), αφορά τέσσερις περιοχές: 1) τη βιολογική (σε θέματα όπως: κόπωση, παρενέργειες της αγωγής, λειτουργικότητα, προσαρμογή στην εξέλιξη της ασθένειας), 2) την κοινωνική (σε θέματα όπως: απομόνωση, στίγμα, σχέσεις με την οικογένεια, τους φίλους και το προσωπικό υγείας), 3) τη συναισθηματική (αυτο-εικόνα, επαναπροσδιορισμός στόχων και προσδοκιών) και 4) τη συμπεριφορά (έλεγχοι υγείας, τήρηση των ιατρικών οδηγιών, διαχείριση της εξέλιξης της ασθένειας). Με την αποδοχή της νόσου, η οικογένεια θα μπορέσει να στηρίξει το μέλος που πάσχει και να το βοηθήσει να προσαρμοστεί και στους τέσσερις παραπάνω τομείς.



Πηγή: www.diatrofi.gr