Κόντρα στον νόμο της βαρύτητας με την αδρεναλίνη στα ύψη, επιθυμούν να ζουν οι αναρριχητές. Πρόκειται για ένα συναρπαστικό σπορ, το οποίο αργά αλλά σταθερά βρίσκει φανατικό κοινό και στη χώρα μας. Οι αθλητές σκαρφαλώνουν πάνω στο βράχο χρησιμοποιώντας το ανάγλυφο της επιφάνειας, δηλαδή τα σημεία (εσοχές, εξοχές, χαραμάδες κ. ά.) για να στηριχτούν ή να πατήσουν. Η συγκίνηση είναι έντονη, το θέαμα μοναδικό. Πρόκειται για ένα άθλημα που γυμνάζει όσο κανένα άλλο το σώμα, ενώ βελτιώνει την πνευματική δύναμη.
Στόχος είναι μόνο η κορυφή. Για να επιτευχθεί αυτό, απαιτείται συγκέντρωση, συντονισμός, ευλυγισία, καλή φυσική κατάσταση, υπομονή, καθαρό μυαλό, τόλμη αλλά και φαντασία. Πάνω απ’ όλα όμως χρειάζεται έναν καλό -και εμπιστοσύνης- σύντροφο, ο οποίος ονομάζεται «σχοινοσύντροφος». Πρόκειται για το άτομο που θα ασφαλίζει και θα ξεκουράζει τον αναρριχητή σε κάποια σημεία της διαδρομής. Η δυσκολία της διαδρομής εξαρτάται από την κλίση και την ποιότητα του πεδίου αλλά και από τα πιασίματα.
Είδη αναρρίχησης είναι η ελεύθερη, η αθλητική, η μοναχική, η τεχνητή κ. ά.
Η αναρρίχηση θεωρείται ελεύθερη όταν το ανέβασμα γίνεται μόνο με τα φυσικά πατήματα και πιασίματα του βράχου. Το σχοινί χρησιμοποιείται μόνο για την ασφάλεια του αναρριχητή. Η αθλητική θεωρείται η πιο ασφαλής. Ο αθλητής χρησιμοποιεί μόνιμες ασφάλειες που του προσφέρουν προστασία. Στη μοναχική, ο αναρριχητής σκαρφαλώνει με τις δικές του δυνάμεις, χωρίς τη βοήθεια ενός σχοινοσυντρόφου. Θεωρείται εξαιρετικά επικίνδυνη δραστηριότητα. Στην τεχνητή αναρρίχηση εκτός από τα φυσικά πατήματα και πιασίματα του βράχου χρησιμοποιούνται και άλλα (μόνιμα ή προσωρινά) που έχουν στόχο να μειώσουν τη δυσκολία της διαδρομής.
Πολλές φορές η αναρρίχηση παίρνει το όνομά της από το μέσον (βράχος, πάγος κ. λπ.) πάνω στο οποίο σκαρφαλώνει ο αθλούμενος. Ενας είδος αναρρίχησης είναι και η top-rope, όπου το σχοινί τοποθετείται σε μια μόνιμη ασφάλεια (άγκυρα) και ενώ ο ένας αναρριχητής ανεβαίνει ο δεύτερος τον ασφαλίζει. Αυτή η τεχνική είναι ιδανική για αρχάριους, καθώς δεν υπάρχει κίνδυνος τραυματισμού. «Οταν ο αθλούμενος προσέχει και τηρεί τους κανόνες ασφαλείας δεν συμβαίνουν ατυχήματα. Εμείς στη σχολή μας έχουμε παιδιά από έξι ετών. Οποιος θέλει να σχοληθεί με το άθλημα πρέπει να περάσει από εκπαίδευση», δήλωσε στην «Κ» ο εκπαιδευτής και αναρριχητής Νίκος Μαγγίτσης.
Η αναρρίχηση σε πολύ χαμηλά βράχια ή ογκόλιθους ονομάζεται bouldering. Γίνεται χωρίς καμιά χρήση ασφαλιστικών μέσων αλλά πολλές φορές χρησιμοποιούνται στρώματα τοποθετημένα στο έδαφος για να αποφευχθούν οι τραυματισμοί.
Φανατικούς φίλους έχει και η αναρρίχηση σε πίστα, η οποία θεωρείται και αθλητική. Διεξάγεται σε κλειστούς χώρους πάνω σε τεχνητές επιφάνειες με τεχνητά στηρίγματα και πατήματα βιδωμένα σε τοίχο.
Βασικό ρόλο στην αναρρίχηση παίζουν οι διαδρομές, οι οποίες χαράσσονται πάνω στο βράχο, έχουν αρχή και τέλος, συγκεκριμένα περάσματα και μόνιμες ή προσωρινές ασφάλειες. Πολλές φορές μια διαδρομή φέρει το όνομα του ανθρώπου που την «άνοιξε» πρώτος.
Η αναρρίχηση στην Ελλάδα εποπτεύεται από την Ελληνική Ομοσπονδία Ορειβασίας και Αναρρίχησης. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να μιλήσουν με αρμόδιους στο τηλέφωνο 210-36.45.904 ή να πάρουν πληροφορίες από την ηλεκτρονική διεύθυνση www. eooa. gr
Τα απαραίτητα για να ξεκινήσει κανείς
Η αναρρίχηση δεν θεωρείται ακριβό άθλημα, καθώς τα υλικά που απαιτούνται γι’ αυτό το παράτολμο, αλλά εντυπωσιακό, σπορ μπορούν να χρησιμοποιηθούν για πολλές διαδρομές. Για να ασχοληθεί κάποιος με το άθλημα είναι απαραίτητο να παρακολουθήσει μια σχολή. Τα μαθήματα διαρκούν μία εβδομάδα και κοστίζουν από 200-350 ευρώ.
Ο εξοπλισμός:
– Ενα σκοινί 60 μ. (120-160 ευρώ).
– Αναρριχητικά παπούτσια (60-100).
– Ζώνη (Baudrier) από 70 έως 90 ευρώ.
– Κρίκοι (8-15 ευρώ).
– Μαγνησία (έως 15 ευρώ).
– Για μεγάλες διαδρομές χρειάζεται κράνος (40-50 ευρώ).
– Χαλαρά ρούχα.
«Με περίπου 300 ευρώ ο αναρριχητής θα έχει εξοπλισμό για 3-4 χρόνια. Δεν είναι ακριβό σπορ», τονίζει ο εκπαιδευτής του ΕΟΣ Βόλου, Νίκος Μαγγίτσης.
Πηγή: www.kathimerini.gr