Πριν λίγους μήνες, η Meredith Atwood συμφιλιώθηκε με το γεγονός ότι άδειασε εντελώς το αγωνιστικό πρόγραμμα. Κανένας προγραμματισμένος αγώνας, κανένα τρίαθλο – μόνο μερικές εμφανίσεις, που μπορεί να έτρεχε μπορεί και όχι. Πήρε έναν ολόκληρο χρόνο να είναι παντελώς ελεύθερη από στόχους.
Γιατί; Από τη μία, μπορεί χωρίς κάποιον στόχο να νιώθεις σαν να μην έχεις καπετάνιο. Φυσικά, χωρίς παρεξήγηση, η στοχοθεσία είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής και της επιτυχίας. Δεν μπορείς να πας πολύ μακριά χωρίς να έχεις στόχους και αν και εφόσον δεν εξελίσσεσαι.
Μετά από σχεδόν 8 χρόνια επίμονο τρεξίματος και στόχων στο τρίαθλο, βίωσε ένα πραγματικό burnout. Δεν είχε καεί σωματικά, αλλά ως προς τη διαχείριση του χρόνου, με runs που ‘’έπρεπε’’ να γίνουν, με προπονήσεις που δεν έπαιρναν αναβολή και πάει λέγοντας.
Αυτό οδήγησε το τρέξιμο και το τρίαθλο να μοιάζουν σαν δουλειά.
Μετά από αρκετά προσεκτική σκέψη, συνειδητοποίησε ότι τα workouts δεν είχαν καμία απολύτως σχέση με το κάψιμο. Πραγματικά, η απάθεια και η κούραση που ένιωθε ήταν αποτέλεσμα του προγράμματος και των ενοχών που ένιωθε προσπαθώντας να είναι συνεπής σε κάθε workout (και την αντίληψη που είχε ότι αν δεν τα ολοκλήρωνε επιτυχώς θα επωμιζόταν την αποτυχία).
Αναρωτήθηκε, τι θα συνέβαινε αν αυτή τη χρονιά έκανε αυτό ακριβώς που ήθελε σε κάθε workout;
Στην αρχή, τρομοκρατήθηκε. Μετά, συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να εμπιστευθεί τον εαυτό της ότι θα ήταν εφικτό να προχωρήσει στη ζωή της και τις προπονήσεις της, χωρίς πλάνο. Δεν νόμιζε ότι ήταν εφικτό να προπονηθεί χωρίς έναν αρκετά μεγαλεπήβολο στόχο.
Σκέφτηκε ότι θα καταλήξει να τρέφεται όλη τη μέρα με ντόνατς και τότε ο πραγματικός της φόβος ήταν ότι θα παρατούσε τον εαυτό της και το σώμα της.
Γιατί πίστευε ότι δε θα συνεχίσει να τα πηγαίνει το ίδιο καλά με το fitness και τη διατροφή της, χωρίς έναν τρομακτικό στόχο; Δεν ήξερε ούτε η ίδια και την τρέλαινε το γεγονός ότι είχε τόσο λίγη αυτοπεποίθηση.
Έτσι αυτό έγινε ο επόμενος στόχος της: Να κάνει ακριβώς την προπόνηση που ήθελε, κάθε μέρα. Απλώς, για να είναι σίγουρη ότι θα γυμνάζεται 5 μέρες την εβδομάδα – ή και λιγότερο αν η αποκατάσταση ήταν απαραίτητη.
Αυτή η μέθοδος την τρόμαξε στην αρχή. Μετά, όμως, κόλλησε. Έκανε κάθε μέρα τις προπονήσεις της και έδωσε μια μεγάλη υπόσχεση στον εαυτό της: Θα γυμνάζει το σώμα της, θα αφουγκράζεται το σώμα της και άλλες φορές θα κάνει ένα πιο σύντομο και άλλες ένα πιο μεγάλο τρέξιμο. Κάποιες φορές έκανε yoga, αλλά κυρίως έκανε βάρη και CrossFit. Ήταν χαρούμενη και πιο ήρεμη. Δε σιχαινόταν τότε τις προπονήσεις, το πλάνο. Σιγά σιγά, συνειδητοποίησε ότι δεν ήταν το σώμα της που χρειαζόταν break, αλλά το πνεύμα και το μυαλό της. Όσο γινόταν πιο χαρούμενη και απολάμβανε τη γυμναστική, τόσο έβλεπε ότι η στοχοθεσία γινόταν αυθόρμητα – ήταν ευχάριστο και σχεδόν χωρίς καθόλου φόβο.
Εμπιστεύτηκε τον εαυτό της να την φροντίσει ο ίδιος και αυτό ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία.
Πηγή: womensrunning.com
Μετάφραση – Eπιμέλεια: Μαρία Μεντζέλου