«Ο καθένας κουβαλάει μια ιστορία και τη σέρνει μαζί του για 4 – 4,5 ώρες» έλεγε ένα παλιό σποτάκι του Μαραθωνίου της Αθήνας από τότε που ακόμα ήταν «κλασσικός Μαραθώνιος»
Ο χρόνος που χρειάζεται κάποιος για να καλύψει τα 42.195μ για πολλούς είναι μια προσωπική στιγμή, μια στιγμή περισυλλογής και ψυχικής ανάταξης. Οι μέρες που διανύουμε είναι ιστορικές από τόσες πλευρές. Ανθρώπινες στιγμές, η χαρά του να μπορείς να αφιερώσεις τον ιδρώτα σου στα αγαπημένα σου πρόσωπα, που έγιναν σχεδόν απαγορευμένες.
Οι κανονικοί μαραθώνιοι μπορεί να ακυρώθηκαν, όμως αυτό δεν εμπόδισε αμέτρητους δρομείς από όλη την Ελλάδα να βγουν έξω για εκείνη την υπόσχεση που κάποτε είχαν δώσει και να κάνουν τον δικό τους αγώνα. Μακριά από κόσμο ή μεγάλες γιορτές και φιέστες. Τώρα που το σκέφτομαι ίσως έτσι αποκτάει και άλλη αξία.
Στα όρια της νομιμότητας λοιπόν, ο ΜΠΑΜΠΑΣ Γρηγόρης Σκουλαρίκης έτρεξε την απόσταση του Μαραθωνίου (42,2χλμ) μαζί με την μικρούλα Αγγελική, σπρώχνοντας την με το καρότσι. Η προσπάθεια του έγινε στα πλαίσια του Athens Virtual Marathon όπου συμμετείχε με τους adidas Runners Athens.
Με υποστηρικτές την οικογένειά του, λίγους φίλους παρόντες και εκατοντάδες φίλους που νοερά ήταν μαζί μας με αμέτρητα μηνύματα συμπαράστασης, εχτές την Τρίτη 10/11, ξεκίνησε τον αγώνα του περίπου στις 14:30 το μεσημέρι.
Το αγωνιστικό σκέλος νομίζω δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αλλά εν συντομία μόνο, τόσο για τον Γρηγόρη όσο και την Αγγελική ήταν ένας κανονικός αγώνας: Δεν ήταν ένα απλό long run, με παύσεις, στάσεις για φωτογραφίες ή οτιδήποτε άλλο. Έβαλαν και οι 2 τα δυνατά τους, όσο αντέξουν, κατάστρωσαν πλάνο στρατηγικής, υπήρχε τροφοδοσία τόσο στον μπαμπά όσο και στην κόρη. Για τον Γρηγόρη ήταν ένας αγώνας χρόνου όχι μόνο των δικών του δυνάμεων αλλά κυρίως εναντίον της υπομονής της Αγγελικής. Στο τέλος αμφιβάλλω αν μπορούσαν να κάνουν έστω άλλα 100μέτρα παραπάνω. Τα έδωσαν όλα!
Ο αγώνας κράτησε σχεδόν 3 ώρες.
Στο τέλος οι 2-3 φίλοι που ήμασταν εκεί απλώσαμε μια συμβολική κορδέλα τερματισμού.
Η χαρά και η συγκίνηση του τερματισμού μεγάλη. Οι αγκαλιές περιορισμένες μεταξύ Κόρης-Μπαμπά-Μαμάς. Όπως έπρεπε δηλαδή. Οι υπόλοιποι 2-3 φίλοι χειροκροτούσαμε από απόσταση, με εμένα να προσπαθώ μάταια να βγάλω καμιά φωτογραφία στα σκοτάδια.
Με χρόνο 2:59:27, άλλος ένας μαραθώνιος πέρασε στην ιστορία. Για μερικούς η virtual εκδοχή του μαραθωνίου ήταν ίσως ο πιο ανούσιος μαραθώνιος που έχουν κάνει. Για κάποιους άλλους ο καλύτερος τους. Για κάποιους άλλους, μια συμβολική κίνηση με ιδιαίτερη σημασία.
Θα κλείσω αυτή τη σύντομη αναφορά μεταφέροντας ξανά το μήνυμα όλης αυτής της προσπάθειας με τα λόγια του Γρηγόρη Σκουλαρίκη:
«Τρέχουμε για για να ευαισθητοποιήσουμε για το Σύνδρομο Down και στην προσπάθεια μας να δείξουμε στον κόσμο όχι απλά ότι μπορούμε να είμαστε “κανονικοί”, αλλά και ότι μαζί μπορούμε να καταφέρουμε καταπληκτικά πράγματα. Για όλους τους γονείς που προσπαθούν για το καλύτερο για τα παιδιά τους, ότι δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουν.»
Η προσπάθεια συνεχίζεται! Ακολουθείστε τον Γρηγόρη στη σελίδα του στο facebook https://www.facebook.com/grigoris.skoularikis
και στο instagram https://www.instagram.com/speedypowerman/