Στην Ελλάδα δεν είναι όσο διαδεδομένη θα ήθελαν τα στελέχη της, στη Σενεγάλη όμως οι παλαιστές δεν αντιμετωπίζονται ως απλοί αθλητές, αλλά σαν θεοί, ενώ τα χρηματικά κέρδη που εξασφαλίζουν είναι τέτοια, ώστε η επιλογή του αθλήματος ως επάγγελμα και ως τρόπο ζωής να αποτελεί μία από τις βασικές επιδιώξεις και όνειρο των νεαρών αγοριών, ιδιαίτερα στα χωριά.

Σε μια κοινωνία που βρίσκεται στα όρια της φτώχειας και της ανέχειας και η πλειονότητα του πληθυσμού της αποτελείται από ανέργους, τα 300.000 δολάρια για έναν αγώνα πάλης φαντάζουν κάτι περισσότερο από ιδανικά.

Η πιο διαδεδομένη μορφή πάλης στη Σενεγάλη είναι γνωστή και ως "laamb". Η "laamb" άρχισε από πολύ παλιά ως ένα παιχνίδι, μια παράδοση κυρίως στα χωριά της χώρας και την τελευταία δεκαετία τείνει να εξελιχθεί σε υπερθέαμα με πολύ φανατικό κοινό.

Στα άδυτα του κόσμου της πάλης επιχείρησε να εισβάλλει ο John Thompson, συγγραφέας από το Οχάιο, ο οποίος ζει στο Cambridge. Φτάνοντας στη Σενεγάλη, δεν είναι εύκολο να πάρει κανείς συνέντευξη από τους αστέρες του αθλήματος, καθώς η αξία μιας συνάντησης μπορεί να αγγίξει και τα 10.000 δολάρια. Ωστόσο, ο Thompson  κατάφερε να συναντήσει ένα από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο όνομα αυτή τη στιγμή για τη Σενεγαλέζικη πάλη, τον Ζος, πηγαίνοντας στη γειτονιά του. Άνθρωποι όπως ο Ζος αντιμετωπίζονται από τους ντόπιους ως άγιοι, ως είδωλα και πρόσωπα που θα μείνουν στην ιστορία.

Είναι ένας μονομάχος από το Ντακάρ και όπως πολλοί άλλοι συντοπίτες του δούλευε ως χειρώνακτας μέχρι να μπει στις αρένες. Αυτός και τα αδέρφια του είναι όλοι παλαιστές. Σύμφωνα με την περιγραφή του Thompson, ο Ζος είναι όπως και οι θεοί. Φαίνεται και συμπεριφέρεται ως κανονικός άνθρωπος, παράλληλα όμως εκπέμπει κάτι το απόκοσμο. "Όταν κερδίζεις, όλοι στη γειτονιά σε αγαπάνε" δήλωσε στον Thompson ένας νεαρός παλαιστής, ο Noireau. "Τα χρήματα είναι ο λόγος για τον οποίο η πάλη είναι τόσο σημαντική στη Σενεγάλη. Πολλά αγόρια δεν μπορούν να πάνε στο σχολείο, δεν έχουν κάτι να κάνουν. Κι έτσι παλεύουν. Γι' αυτό το κάνω και εγώ. Αλλά το χειρότερο; Όταν χάνω και πάω σπίτι μου και η οικογένεια μου αλλά και οι γείτονες έχουν κοιμηθεί ήδη προτού επιστρέψω. Και το επόμενο πρωί κανείς δεν σου λέει τίποτα. Υπάρχει μόνο σιωπή".

Ο Thompson ακολούθησε τον Ζος σε έναν αγώνα πάλης. Ιδιαίτερα στην "laamb", οι μάχες μπορούν πολλές φορές να είναι απογοητευτικές, είτε εξαιτίας της πολύ μικρής τους διάρκειας, είτε το αντίθετο. Ο Ζος κατάφερε να πάρει τη νίκη. Οι νίκες αντιμετωπίζονται από την οικογένεια και το κοινό των αθλητών με τέτοιο πανηγυρικό  τρόπο που είναι πολύ δύσκολο να έρθεις σε επικοινωνία μαζί τους όταν το αποτέλεσμα του αγώνα είναι θετικό.

Όταν τελικά ο Thompson  κατάφερε να μιλήσει με τον Ζος αυτός του είπε αναφορικά με το άθλημα και την επίδραση που έχει στα νεαρά παιδιά: "Ξέρεις, όταν βλέπεις τα μικρά παιδιά να παλεύουν σημαίνει ότι αποτελείς παράδειγμα. Είμαι το παράδειγμα τώρα και αυτό προσπαθώ να κάνω. Όταν κερδίζεις όλοι είναι χαρούμενοι για σένα. Και οι οπαδοί μου είναι έτσι. Όταν δεν κερδίζεις δεν υπάρχει τίποτα".

Παρ' όλη τη δόξα και τα χρήματα όμως, μετάνιωσε που δεν κατάφερε να ολοκληρώσει την εκπαίδευση του. Ονειρεύεται να ανοίξει ένα σχολείο για να δώσει στα παιδιά της Σενεγάλης αυτό που δεν κατάφερε να ο ίδιος να έχει. Την δυνατότητα εξασφάλισης μιας ζωής με περισσότερες προοπτικές και δυνατότητες εξέλιξης.