Barefoot running (ανυπόδητο τρέξιμο), και άλλες "μινιμαλιστικές" επιλογές

Αυτή τη φορά θα αναφερθούμε στο barefoot running, ελληνιστί “ανυπόδητο τρέξιμο”. Οι περισσότεροι θα έχουμε παρατηρήσει σε αρκετούς αγώνες, έστω λίγους δρομείς να τρέχουν χωρίς παπούτσια. Αυτό δεν το κάνουν για να βασανίσουν τα πέλματά τους, αλλά κατόπιν μελέτης, ρίσκου και δοκιμής που έπιασε τόπο ως προς τη πλευρά τους. Για τον λόγο που κατέληξαν να το κάνουν αυτό, υπάρχουν άπειρες αναλύσεις, και καλά θα είναι στο τέλος να διαβάσει όποιος ενδιαφέρεται τα λινκ όπου οι φίλοι μας από το φόρουμ καταθέτουν πλήθος αναλύσεων και εμπειριών.

Πολύ περιληπτικά, η θεωρία του barefoot running αναφέρει ως βασικούς λόγους για προτίμησή του από τους δρομείς, το ότι το πόδι δεν "κακομαθαίνει" από τη προστασία του παπουτσιού, αλλά αντίθετα μαθαίνει να αυτοπροστατεύεται από μόνο του και όχι χάρη στο παπούτσι που όπως λένε οι φίλοι του ανυπόδητου τρεξίματος φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα "ατροφώντας" κατά κάποιο τρόπο το πόδι και ωθόντας το να τραυματίζεται ευκολότερα. Μαθαίνει επίσης το ξυπόλυτο τρέξιμο τον δρομέα να τρέχει με τον φυσικό τρόπο που θέλει η φύση, χωρίς να χτυπάει φτέρνα, ή με άλλους λανθασμένους τρόπους που με τον καιρό συνηθίζει ο δρομέας που τρέχει με παπούτσια. Τα δε νεύρα του πέλματος, δεν λαμβάνουν τους ερεθισμούς και τις προειδοποιήσεις ενοχλήσεων όταν είναι "φυλακισμένα" στο παπούτσι, ενώ αντίθετα όταν είναι το πόδι ξυπόλητο, είναι τα νεύρα σε πλήρη εγρήγορση και λαμβάνουν κάθε σήμα. Οι φίλοι της ανυπόδητης επιλογής θεωρούν ότι οι μυικοί και οστικοί τραυματισμοί είναι πολύ λιγότεροι, και άλλοι αναφέρουν πως απαλλάχτηκαν από τα προβλήματα που αποκτούσαν όταν έτρεχαν με παπούτσια.

Βέβαια κάθε άλλο παρά είναι εύκολο να τρέχει κάποιος ξυπόλητος, πόσο μάλλον σε όλους τους αγώνες και τις προπονήσεις του. Το δέρμα των πελμάτων του ανθρώπου ερεθίζεται εύκολα, και πρέπει να κάνει κάποιος πάρα πολύ μεγάλη προσπάθεια ώστε αυτό να σκληρύνει τόσο ώστε να ξεπεράσει και αυτό το θέμα. Έτσι πολλοί φίλοι του barefoot running συχνά καταφεύγουν σε παράπλευρες λύσεις ώστε να μη τρέχουν πάντα εντελώς ξυπόλητοι, αφήνοντας να τρέχουν barefoot λιγότερες φορές. Κατά σειρά, έχουν αυτές τις επιλογές, όπως και άλλες που πιθανό να μας διαφεύγουν:

- συχνότερο τρέξιμο σε γρασίδι που είναι προτιμότερο πχ από τη άσφαλτο ή άλλο σκληρό έδαφος

- φοράνε κάλτσες (εννοείται χωρίς παπούτσι)

- κάτω από τις κάλτσες, βάζουν σιλικόνη

- κατασκευάζουν αυτοσχέδια σανδάλια, τύπου Tarahumara

- τρέχουν με παπούτσια vibram

- χρησιμοποιούν τα πιο ελαφρά, "μινιμαλιστικά" παπούτσια που βρίσκουν.

Σε άλλες χώρες και ιδίως στις ΗΠΑ, το "κίνημα" βρίσκεται σε διαρκή ανάπτυξη, ενώ στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δεν είναι λίγοι όσοι δοκιμάζουν αυτή την επιλογή. Το παρατηρούμε άλλωστε και από την απήχηση που έχουν τα θέματα του φόρουμ. Όσον αφορά όμως τις επιδόσεις, μέχρι που μπορεί να φτάσει κανείς? Μέχρι και σε χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο θα απαντήσει κάποιος, αν θυμηθεί το χρυσό μετάλλιο του Αμπέμπε Μπiκίλα στους ΟΑ της Ρώμης το 1960 όπου έτρεξε ξυπόλητος! Συνεπώς κάποιος που έχει εξειδικευτεί στο barefoot running, μπορεί να πετύχει την επίδοση που θα έκανε με παπούτσια, χωρίς να είναι ανασταλτικός παράγοντας το ότι δεν τα φοράει.