Οι ειδικοί επισημαίνουν πως τρέξιμο από τρέξιμο διαφέρει! Για παράδειγμα, όσοι βάζουν αθλητικά παπούτσια και αθλούνται έξω - στο δρόμο, στο δάσος, στο γήπεδο ή στην παραλία - καίνε περισσότερεςθερμίδες από όσες εκείνοι που ιδρώνουν στον διάδρομο.

Αυτή όμως, είναι η μία όψη του νομίσματος, καθώς όταν εξετάζεται το θέμα των κακώσεων, τότε ο διάδρομος βγαίνει... νικητής, αφού δεν κρύβει τους κινδύνους του δρόμου.

Ερευνες έχουν δείξει πως η άσκηση στον διάδρομο καίει 5% λιγότερες θερμίδες σε σύγκριση με την άσκηση σε εξωτερικούς χώρους. Και όσο κι αν πασχίσουν εκείνοι που «ψηφίζουν»γυμναστήριο ή κατ΄ οίκον άθληση, δεν πρόκειται να καταφέρουν να ισοφαρίσουν.

Ο λόγος είναι απλός: «Η αντίσταση του αέρα, αλλά και η συνήθως, ανώμαλη, με κλίσεις και στροφές διαδρομή αναγκάζει τον οργανισμό να δαπανά περισσότερη ενέργεια» λέει στα «ΝΕΑ» η γυμνάστρια κ. Γκέλυ Τζιβινίκου, η οποία προσθέτει πως παίζει ρόλο ακόμη και η στάση του σώματος που γέρνει προς τα εμπρός για μεγαλύτερη ώθηση.

Αντίθετα, επιστήμονες έχουν αποδείξει πως η κίνηση του ιμάντα στον διάδρομο βοηθάει τον ασκούμενο κατά την προσπάθειά του.

Από την άλλη, εκείνοι που επιλέγουν να αθλούνται μέσα στους... τέσσερις τοίχους, χάνουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με τη φύση και άλλους ανθρώπους. «Το τζόγκινγκ ή το γρήγορο βάδην στον κυλιόμενο διάδρομο πιθανόν να γίνεται με το καιρό μονότονη δραστηριότητα, γεγονός που αυξάνει τις πιθανότητες να σβήσει ο αρχικός ζήλος των ερασιτεχνών του γυμναστηρίου. Αντίθετα, όσοι αθλούνται έξω αλλάζουν παραστάσεις και έρχονται σε επαφή με ανθρώπους, συνεπώς η φυσική δραστηριότητα αποκτά επιπλέον ενδιαφέρον», τονίζει ο κ. Νικήτας Νικηταράς, αναπληρωτής καθηγητής Φυσικής Αγωγής στα ΤΕΦΑΑ και ειδικός στην άσκηση για όλους.

Ο δρ Φιλ Χέις από το Πανεπιστήμιο Νorthumbria προσθέτει ακόμη έναν λόγο στη λίστα με τα υπέρ για το τζόγκινγκ στον δρόμο. Οπως λέει, βελτιώνεται η ισορροπία και αυξάνεται η δύναμη και η αποτελεσματικότητα του τρεξίματος, ικανότητες που προκύπτουν από την «εκπαίδευση» του νευρομυϊκού συστήματος να αντεπεξέρχεται σε διαφορετικές επιφάνειες και προκλήσεις!

Η ζυγαριά της σύγκρισης όμως κλίνει προς τον διάδρομο όταν τίθεται το ζήτημα της ασφάλειας και των πιθανών τραυματισμών. «Ο διάδρομος, όταν διαθέτει αντικραδασμικό σύστημα, επιβαρύνει σαφώς λιγότερο τους συνδέσμους» προσθέτει η κ. Τζιβινίκου.

Μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2003 στη «Βρετανική Επιθεώρηση Αθλητιατρικής» έδειξε ότι όταν κάποιος τρέχει στο πεζοδρόμιο, ασκούνται πολύ μεγαλύτερες πιέσεις στα οστά του από ό,τι όταν τρέχει σε κυλιόμενο διάδρομο.

Οι πιθανότητες κάκωσης ωστόσο μειώνονται κατακόρυφα εάν τρέχει κανείς σε ταρτάν, σε χώμα ή σε χορτάρι.

Και πάλι όμως, επιφάνεια από επιφάνεια κάνει τη διαφορά: το χόρτο, σύμφωνα με τους ειδικούς, παράγει κραδασμούς που είναι 25%-30% υψηλότεροι από το ταρτάν του στίβου.

Γιατί; Ενας δρομέας που τρέχει σε μια μαλακή και ανώμαλη επιφάνεια δεν μπορεί να προβλέψει τον τρόπο με τον οποίο θα προσγειωθεί το πόδι του, με αποτέλεσμα να σφίγγει τους μυς για να προστατευθεί και να προλάβει μια ανώμαλη προσγείωση. Ετσι, όμως εκτίθενται σε κίνδυνο οι σύνδεσμοι των κάτω άκρων.

«Σε κάθε περίπτωση η επιλογή του σωστού αθλητικού υποδήματος είναι κάτι που πρέπει να λαμβάνουν όλοι σοβαρά υπ΄ όψιν, καθώς οι τραυματισμοί παραμονεύουν. Σε όσους λοιπόν τρέχουν, ιδίως σε άσφαλτο ή τσιμέντο, συνιστούμε να επιλέξουν παπούτσια που προστατεύουν από τους κραδασμούς και προσφέρουν υποστήριξη στο πέλμα και στον αστράγαλο. Η ίδια συμβουλή ισχύει και για όσους προτιμούν τον διάδρομο - για έξτρα προστασία- αφού δεν έχουν όλοι την καλύτερη αντικραδασμική ποιότητα», συμπληρώνει ο κ. Νικηταράς.

Η επιλογή του διαδρόμου έχει έναν ακόμη λόγο στη λίστα με τα «συν»- πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Ιατρική και Επιστήμη στα Σπορ και την Αθληση», δείχνει πως όταν κάποιος τρέχει στον διάδρομο μπροστά στον καθρέπτη, το σώμα του παίρνει τη σωστή στάση.



Πηγή: www.tanea.gr