Μια όμως πρόσφατη μελέτη με επικεφαλής τον Imperial College του Λονδίνου και το Ιατρικό Ερευνητικό Συμβούλιο (MRC), μια διεθνής ομάδα ερευνητών κατάφερε να εντοπιστεί ένα μόριο που προκαλεί περιορισμό της όρεξης και το οποίο ονομάζεται οξικό άλας και το οποίο απελευθερώνεται από το έντερο κατά την πέψη των ινών. Μόλις παραχθεί, μεταφέρεται στον εγκέφαλο όπου και δίνει το σήμα και να σταματήσουμε να τρώμε.

Οι ερευνητές μέσα από μία σειρά λεπτομερών εξετάσεων μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τη πορεία του συστατικού από την παραγωγή του στο έντερο έως τον εγκέφαλο και να καταγράψουν τα βιοχημικά βήματα που προκάλεσε η παρουσία του εκεί. Η πέψη των ινών στο έντερο γίνεται από συμβιωτικά βακτήρια που κατοικούν στο έντερό μας. Παράγωγο της πέψης τους είναι το οξικό άλας.

Στη μελέτη χρησιμοποιήθηκαν δύο ομάδες ποντικιών που τους δόθηκε τροφή πλούσια σε λίπος. Στην τροφή της μίας ομάδας περιέχονταν ινουλίνη και στην άλλη όχι. Η πρώτη ομάδα (που σιτίστηκε με τροφή που περιείχε ινουλίνη) κατανάλωσε μικρότερη ποσότητα τροφής και παρουσίασε μικρότερη αύξηση του σωματικού βάρους, έναντι της ομάδας που η τροφή δεν περιείχε καθόλου ινουλίνη. Παραπέρα ανάλυση έδειξε ότι στο έντερο των ποντικών που τράφηκαν με ινουλίνη υπήρχε μεγαλύτερη συγκέντρωση οξικό άλας συγκριτικά με την άλλη ομάδα ποντικών.

Το παραγόμενο από τα βακτήρια στο κόλον οξικό άλας, μέσω της κυκλοφορίας του αίματος κατευθύνθηκε στον εγκέφαλο και συγκεκριμένα στον υποθάλαμο όπου εκεί έδωσε έναρξη σε μία σειρά από βιοχημικές αντιδράσεις που κατέληξαν στην διέγερση των pro-opiomelanocortin (POMPC) νευρώνων που είναι γνωστό ότι σχετίζονται με τον περιορισμό της όρεξης.

Σίγουρα η ανακάλυψη αυτή επιβεβαιώνει την ισχύουσα αντίληψη για την σπουδαιότητα των φυτικών ινών στη διατροφή μας και το πώς μπορούν αυτές να χρησιμοποιηθούν στην μάχη κατά της παχυσαρκίας. Η στόχευση των επιστημόνων πλέον είναι διπλή. Είτε να παραχθεί κάποιο σκεύασμα το οποίο να έχει παρόμοια δράση με το οξικό άλας και να είναι εύκολο και ασφαλές στην χρησιμοποίησή του είτε να υπάρξει χειρισμός της φυτικής ίνας με τέτοιο τρόπο ώστε μικρότερη ποσότητα φυτικής ίνα να παράγει σε μικρότερο χρόνο μεγαλύτερη ποσότητα οξικό άλας ώστε να μεγιστοποιηθεί το αποτέλεσμα της φυτικής ίνας στον περιορισμό της όρεξης.

Μέχρι τότε ας παραμείνουμε πιστοί στην πάγια διατροφική συμβουλή για την αύξηση της κατανάλωσης φρούτων και λαχανικών και ας περιορίσουμε την κατανάλωση κατεργασμένων και τυποποιημένων τροφών που στην πλειοψηφία τους περιέχουν χαμηλό ποσοστό φυτικής ίνας.

Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature Communications.